Na vier uur slaap ging om 4:15 uur de wekker. Snel naar de ticketoffice zodat we bij de eerste bezoekers van de heilige Inca-stad zouden zijn. Lekker kopje koffie met sinaasappelcake in de wachtrij en gáán.
Mystiek
De vroege start was gekozen omdat we graag de ´eerste lichten´ wilden zien. Het was helemaal bewolkt toen we boven kwamen. Geen zonsopkomst dus, maar wat misschien wel net zo mooi was: flarden wolk die de stad niet in een oogopslag lieten zien. De wolken waren om ons heen en steeds zag je weer een ander gebouw opduiken. De meeste toeristen klommen gelijk omhoog voor de klasieke Machu Pichu foto. Wij bleven beneden in de stille stad met alleen vogelgefluit. Als eerste zagen we een heilige steen die met zijn aparte vorm een schaduw maakt die de dag van het jaar aangeeft. Er was een groepje spirimensen die er crystallen oplegde. En er waren arbeiders die de grond moesten irigeren.
Coca
Tom haalde zijn cocatas tevoorschijn en alledrie kozen we drie mooie blaadjes uit. Deze offerden we aan de plaats en de berg door ze onder een steen te verstoppen. Daarna propten we onze wang vol met coca en stopten er een bolletje banaanextract bij. Ook aan de arbeiders en een spirivrouw deelde Tom de blaadjes uit. Van coca kunnen je longen meer zuurstof opnemen. Je voelt je er wakker door en kunt beter tegen de hoogte. Klinkt als drugs, maar is hier doodnormaal om ook aan je kinderen te geven. Prompt kwam er een caracara overvliegen. Volgens de Aymara (volk uit Bolivia) een goed teken, die vogel komt altijd met een boodschap. Tom interpreteerde: wij offerden de coca en vroegen de plek om ons welkom te heten en we gaven coca weg. De vogel kwam met de boodschap dat het goed voor ons was om daar te zijn.
Wayna Pichu
Omdat het nog maar 7:30 uur was, besloten we om eerst Wayna Pichu (de piek die je op de achtergrond van de klasieke MP-foto ziet) te beklimmen. De heenweg was een uur klimmen over 700 jaar oude Incatrappen. Steil omhoog, letterlijk adembenemend. Ik was continu buiten adem door de hoogte. Maar met wat pauzes bereikten we de heilige offerplek. Een fantastisch uitzicht en echt een on top of the world-gevoel. Daarna kwam pas de echte slijtageslag. We daalden aan de andere kant van de berg af naar de tempel van de maan in een grot. Heel sereen en in goede staat. Maar toen nog de terugweg... Wij verwachtten onderlangs terug te kunnen. Nee dus. Helemaal weer omhoog en daarna weer helemaal naar beneden. Op een gegeven moment ´brak´ ik, in tranen en hyperventilerend. Herinneringen aan kindertijd met veel benauwdheid.
Man, wat smaakte die koude cola aan de finish heerlijk. Einduitslag: 11 uur on site, 4,5 uur klimmen (!), múchos spierpijn vandaag.
