Dachten Sjoerd en ik dat we hier waren gekomen om vakantie te vieren, zette Tom ons gewoon aan het werk! Een hele leuk ervaring gelukkig. Op donderdag stonden we om 6:00 uur ´s ochtends op de markt. Na wat keuren en onderhandelen sleepten we met grote balen wol. In het weekend zouden we de wol uitdelen op het Eiland van de Zon. Maar dat liep - zoals zo vaak in Bolivia - weer anders.
Grote ogen
Dat wij als gringo´s (of ´yellow ones´ zoals we op de markt genoemd werden) op zo´n lokale markt rondliepen, riep veel verbazing op. Een jongetje kon zijn grote ogen een kwartier lang niet van Tom afhouden. Oude vrouwtjes lachten samen. Ik kocht er achttien mutsen voor nog geen tien euro. Jammer dat het te gevaarlijk was om mijn camera mee te nemen, want marktfoto´s zijn prachtig. Een Boliviaan moet je trouwens altijd even vragen of je een foto mag nemen. Als je dat niet doet neem je een stukje van hun ziel mee. En dat wil ik natuurlijk niet.
Project
Tom is hier bezig met een project met de vrouwen van de Isla del Sol. Zij krijgen de beste alpacawol om draden van te weven. Later is het bedoeling dat de oudere vrouwen die het nog weten de rest gaan leren om traditionele textiel te weven. Zo zijn ze zelfstandiger en kan het eiland toerisme aantrekken. Kenmerkend voor het eiland, en eigenlijk voor Bolivia als geheel, is de enorme verdeeldheid. De dorpen op het eiland streiden tegen elkaar. Er is bijvoorbeeld een hele dramageschiedenis over een museum met hele bijzondere stukken uit de Aymara- en Incatijd. Saamhorigheid kweken kost meer dan alle energie, maar is een prachtig streven.
Verdronken
Toen we met alle wol op het eiland aankwamen, bleek er een man uit het dorp die ochtend te zijn overleden. Hij was dronken en daardoor verdronken in het meer. Erg triest dat zijn zoontje van zeven ´t jaar daarvoor al zijn moeder had verloren. Nu wilde hij zijn vader niet loslaten, omdat hij dacht dat hij nog wakker zou worden. Omdat de Aymara geloven dat alles een is, rouwt het dorp ook met z´n allen. Het was dus niet aan de orde dat we de wol zouden uitdelen. Dat gebeurt in het nieuwe jaar. Tom werkt op het ritme van de mensen van de gemeenschap en ook alleen vanuit de gemeenschap zelf.
Pure kinderen
We speelden tot de spierpijn met de kinderen van Calixto en Rosa. Gaby is Toms petekindje en zij heeft nog twee broers: Miguel en Cesar. Ik had bellenblazen meegenomen. Een hysterisch feest waarin alle kinderen uit de buurt meedeelden. Ze houden van stoeien en willen continu rondgeslingerd worden. Toen ik de kleinste op mijn nek nam, vond ´ie het fantastisch om op zo´n mensenpaard te rijden. Wat een schatten. En wat een druktemakers. De ouders waren naar de begravenis en zij broken het halve huis af. Kwamen aan met emmertjes gefrituurde tuinbonen en maakten denkbeeldige koffie in Toms caffetiere.
Forel forel forel
Trucha, vers uit het meer. Heerlijk van smaak en simpel bereid ´t best. De afgelopen week hebben we al minstens vijf keer forel gegeten. Van de grill, gesmoord of gefrituurd. Gisteren sliepen we in een hostel waar de grootvader die dag een forel van 6,5 kilo had gevangen! De kleinere van 3,5 kilo hebben wij voor de helft opgegeten die avond. Superrrlekker.
