Sinds maandag logeren we in La Paz. Tom woont hier bij de familie van Brisa in een luxe appartement in een rijke wijk. Een mooie afwisseling op het ´afzien´. Kersenhout op de vloeren, een warme douche, zelfs een dienstmeid (al kan ik nog niet zo goed met die werkverhouding omgaan). Ook is er een dove opa die drie keer per dag uitlegt dat hij alleen nog maar leche (melk) drinkt omdat hij geen ondertanden meer heeft.
De eerste keer dat we La Paz konden overzien vanuit El Alto viel ik zowat van m´n taxistoel. De stad is gebouwd in een kom tussen verschillende bergen. Overal waar je kijkt zie je rode bakstenen huizen. Dat past mooi bij de woestijnachtige oranje bergen er omheen.
Verkeer als klei
We nemen hier altijd een taxi of minibusje. Het is ongelovelijk dat we nog heel zijn, want niemand houdt zich aan wat voor regel dan ook. Als je in een auto zit, voelt het net of je in een kleibrei van auto´s bent beland, ze rijden in elk gat dat ze zien. En dat gaat prima. Gewoon veel claxoneren om te laten horen waar je bent. Bijna iedereen rijdt in een Toyota. En ze doen pas laat - of helemaal niet - hun lichten aan. Het is supergoedkoop, voor 15 eurocent zit je een half uur tot uur in een minibusje. Voor 1,50 euro heb je met z´n drieen een eigen taxi naar de andere kant van deze enorme stad.
Souvenirs
Dinsdag verkenden we La Paz. Ik heb toen gelijk wat souvenirs ingeslagen, want die kunnen in dit huis blijven liggen tot we hier met kerst weer terug zijn. Tien prachtig geweven mutsjes, al dan niet met de karakteristieke oorflappen. Ze zijn minstens 30 jaar oud en van moeder op dochter overgegaan als een waardevaste erfenis. Ze krijgen in Utrecht een mooie plek ergens aan de muur. Ook kochten we alledrie een vest van Alpacawol. Alpaca´s zijn een soort lama´s, maar met veel fijnere wol. Zo´n trui kost hier 35 euro, maar in Den Haag (in de enige Nederlandse alpacawinkel) vragen ze er zo 300 euro voor.
Burning Vindaloo
Om de dag af te sluiten aten we in een Indiaas restaurant. Tom was ervan overtuigd dat de Beef Vindaloo niet scherp was. Hij had het immers de vorige keer ook genomen en dat viel reuze mee. Dus namen Tom en Sjoerd het allebei. Ik had heerlijke Chicken Tikka Masala. Maar the boys sloegen accuut rood uit toen ze hun eerste hap proefden. Het was scherper dan scherp! Van een klein mespuntje kreeg ik al bijna een hoestbui, het leek wel een bak pure sambal. De eigenaar lachte in zijn vuistje en wenste ze veel succes met hun WC-bezoek de volgende morgen. Later bleek dat Tom de vorige keer helemaal geen Vindaloo had gehad, maar de veel mildere Chicken Madras.
Sjungle
Woensdag maakten we een mooie tocht met een minibus. Eerst stijgen tot 4600 meter. Daar was alles kaal en liepen kuddes lama´s. Daarna daalden we af door de wolken tot we na 2,5 uur in Coroico in de jungle kwamen. Leuk om te zien hoe anders de tropische mensen zijn. Maken zich nergens druk om. De halve menukaart niet in huis? Dan kies je toch iets anders. Heerlijke Boliviaanse koffie gedronken. Omdat we wat laat waren, verviel ons bezoek aan een negertjescommunity verderop. Zij zijn daar gaan wonen nadat ze de slavernij waren ontvlucht. Er zat dus niets anders op dan een biertje te gaan drinken op een terrasje met uitzicht op de begroeide bergen. Met boven ons cirkelende zwarte gieren. Toen er ook nog een felle en bijna horizontale regenboog in de vallei ontstond, was het plaatje compleet. Op de terugweg een lekke band, maar die was binnen 10 minuten gefixt.
