Onze 7 dagen kennismaking met Laos zal ik niet snel vergeten. Na het Mekong-avontuur zijn we 4 nachten in Luang Prabang geweest. Een heerlijk comfortabele en mooie stad, door Times vorig jaar uitgeroepen als een van de mooiste 10 bestemmingen ter wereld. Er hangt een ontspannen sfeer die anders is dan in Thailand of Maleisie.
Croissants en koffie
Omdat de Fransen Laos tot 1953 als kolonie in de tang hebben gehad, kun je op elke straathoek croissantjes en lekkere cakejes kopen. De koffie is er heerlijk! Overal goed sterk. Ik heb hem niet in Laos-stijl geprobeerd: met een laag zoete gecondenseerde melk uit een blikje op de bodem. Luang Prabang is zeer 'convenient', maar nog niet overcrowded door toeristen. Grappig detail: homo's zijn meer dan welkom. En overal waar je kijkt zie je het felle oranje van de monniken.
Wekker: 5.45 uur
Een morgen stond ik erg vroeg op, maakte niet uit want ik lag toch al sinds 4 uur te woelen. Om 6.00 uur (zonsopkomst) lopen er honderden monniken door de straten. Ze krijgen in hun gouden kommen eten van de Loatianen. Die geloven dat ze zo hun voorouders 'voeren'. Het leek mij heel bijzonder, zo in alle rust en vroegte. Het was ver-schrik-ke-lijk, wat een teleurstelling! Hordes toeristen op de been, vooral veel Japanners. Voor hen was al een kleed en kussentje neergelegd, je zou je knieen maar pijn doen he. Ik wilde ook wel graag meedoen en niet alleen foto's maken. Dat ging ik wel bezuren. Ik kocht van een vrouw een mand sticky rice, bananen en kleine koekjes. Al snel zei een andere vrouw dat ik ook van haar moest kopen, want ze had het geld zo hard nodig. Een meisje kwam met lelies aan, voor good luck. Toen de monniken langskwamen kreeg ik van achter steeds nieuwe manden rijst aangereikt. Ik - naief gelovend in het goede van de mens - dacht: ze kunnen het nu toch niet meer verkopen, dus laten ze het mij geven. Uiteraard niet: na afloop stonden ze met hun handje op. En deden boos toen ik dat helemaal niet leuk vond. Je voelt het op zo'n moment als een stomme streek, persoonlijk gericht. Ik kon wel janken, dat je dan met zo'n rotgevoel die ceremoniele gebeurtenis moet afsluiten. Later kon ik dat wel van me afzetten: alle geld komt in elk geval goed terecht daar. En natuurlijk probeer je als je echt arm bent alles te verzinnen om maar geld te krijgen.
Op kookles
Wat wel een geweldige ervaring was: de kookles die ik bij Tamarind volgde. Eerst naar de markt voor een uitleg bij alle groenten, fruit, kruiden, vlees en vis. Vooral op de vleesafdeling moet je wel een sterke maag hebben. Ze eten alles op. Dus je ziet ook magen, longen, darmen. En een soort knalrode drilpudding van bloed. En bakken vol rottende zwarte visdrap die ze als smaakmaker gebruiken. We werden naar een prachtige locatie gebracht net buiten de stad. Onder een afdak met uitzicht op een visvijver en palm- en bananenbomen. Daarna moesten we flink aan het werk, met een dip van gerookte tomaten - gewoon op het bbq-vuur leggen. Bananenblad gevuld met vis en kruiden, gevulde citroengrasstengels, sticky rice en een soort rundvleesstoofpot. Ik kwam aan het lange werkblad naast een figuur te staan die heel gehaast aan de slag ging, met alles perse als eerste klaar wilde zijn. Best een kunst om me daar niet door af te laten leiden. Resultaat: zijn dip was vies, een en al koriandersmaak, mijne vond de kok die hem testte heerlijk.
Hmong nieuwjaar
De Hmongstam vierde tijdens die week ook haar nieuwjaar. Ik dacht dat er wel mooie dansen en traditionele kleding te zien zou zijn, dus wij erop af. Vond het wel behoorlijk spannend toen we daar aankwamen en er verder geen toerist te zien was. Loop je daar met je dure camera. Maar gelukkig waren de mannen nog niet dronken. Langzaam zakte onze hartslag weer. Er waren optredens van dans en zang. Kalkoenengevechten, pentanque, op ballonnen gooien met dartpijltjes voor prijzen als een pakje drinken of een glazenpotje kwartel-eitjes, kinderen die een balletje overgooiden (om je toekomstige partner te leren kennen) en stelletjes konden op de foto in traditionele kleding voor een groot geschilderd landschap van poppyfields/opiumbloemen.
Nu: weekje strand en zee
Gisteren zijn we naar Trat in Thailand gevlogen. Daarna met een stapvoets varende boot naar het eiland Koh Chang. Hier blijven we de komende dagen. Onze bungalow is heerlijk, het matras lekker stevig maar niet hard. We kijken uit op het zwembad, gisteravond nog 20 baantjes gezwommen onder de sterrenhemel. Het is hier wel behoorlijk toeristisch. Je ziet jammer genoeg ook weer veel smerige oude (trouwens ook jonge) mannen met Thaise meisjes. Sommigen zien er werkelijk als varkens uit. Donderdag gaan we daarom naar Ko Mak, op dit eiland van 16 km2 kun je niets anders doen dan in je hangmat hangen met een boek. Komt goed uit: ik ben helemaal verzeild in Datumloze dagen van Jeroen Brouwers. Toch wel fijn weer wat literatuur na Dan Brown's herhaalde kunstje en de mooie maar makkelijk wegtikkende woorden van Martin Bril.
