24 uur nadat we uit Groningen vertrokken waren, kwamen we op 7 juli in Sydney aan. Na een jaar van voorbereidingen waren we dan eindelijk daar waar alles ging gebeuren: Australië. Vervolgens gingen we met de bus naar Goulburn: een plaats twee uur ten zuiden van Sydney. Hier zouden wij de eerste week verblijven om samen met pelgrims van over de hele wereld mee te doen aan het International Youth Forum (IYF). Dit was een soortement van voorprogramma voor de Wereldjongerendagen. Na een mis in de lokale parochie en een hapje en een drankje werden degenen boven de 18 jaar over de gastgezinnen verdeeld en gingen de minderjarigen naar een leegstaand verzorgingstehuis. Deze laatste groep mocht volgens Australische wetgeving namelijk niet in een gastgezin en zou daar met de hele groep verblijven.
Na een dagje vrij waarop velen van ons met het gastgezin op stap zijn geweest, begon op 9 juli het IYF officieel. Echter, aangezien het programma pas aan het eind van de middag van start ging, ben ik eerst nog gaan winkelen in Goulburn. Ik (en vele anderen met mij) had me namelijk erg vergist in het weer wat een stuk kouder was dan verwacht. Men had daar bovendien ook nog één van de koudste winters in tijden. Lopend door Goulburn kwamen we dan ook overal groepjes Nederlanders tegen op jacht naar sjaals, handschoenen, jassen, etc. Na het nodige ingeslagen te hebben, zijn we richting de Showgrounds gelopen (een recreatieterrein) voor de openingsmis. Dit was een grote vormeloze en niet geïsoleerde schuur waar het dan ook gedurende de gehele dag stervenskoud was. De openingsmis was daar echter niet minder mooi om. Het is ontzettend bijzonder om de eucharistie te vieren met zoveel jongeren van over de hele wereld. En dan te bedenken dat Sydney nog veel groter zou worden.
De dagen daarop had het programma steeds ongeveer dezelfde opzet. Zo werd standaard begonnen met veel gezang en was er iedere dag een mis. Daarnaast werd er erg veel tijd besteed aan getuigenissen, lange verhalen en veel lofprijzing. Dit laatste is erg typisch voor de Emmanuelgemeenschap die de organisatie in handen had. Echter, het bleek al snel dat de Nederlanders weinig met deze opzet hadden. Sommige onderdelen waren naar mijn mening ook wel erg langdradig en bovendien werkt urenlang stilzitten in de vrieskou ook niet bepaald mee. We hebben met onze bisdomgroep dan ook een aantal keer het heft in eigen handen genomen en een alternatief programma gedraaid. Zo zijn we naar een soortement jeugdherberg/scoutingterrein geweest, hebben we een mis in de openlucht van de ‘bush’ gehad en is Mgr. Van den Hende nog een middagje bij ons op bezoek geweest. Verder zijn we op 12 juli met alle pelgrims die in Goulburn waren naar een jongerenfestival in Canberra geweest. Hier zijn we met pelgrims die vanuit de wijde omgeving van Canberra waren toegestroomd uit ons dak gegaan op de muziek van verschillende bands. Dit festival werd afgesloten met een mis. Het was echt ontzettend indrukwekkend om daar met 10.000 jongeren bijeen te zijn, een rij met ruim 100 priesters en enkele bisschoppen het podium te zien betreden en om te zien hoe jongeren uit Samoa in hun nationale klederdracht de offerande deden. Kippenvelmomentjes.
Op 14 juli was dan eindelijk de dag aangebroken om naar Sydney te vertrekken. Na afscheid genomen te hebben van mijn gastgezin begon de busrit richting Sydney. Na een reis van zo’n drie uur werden we met alle Nederlanders opgevangen in een parochie in het noorden van Sydney waar we ook iedere dag de catechese zouden hebben. Hier stonden verschillende hapjes en drankjes voor ons klaar en was inmiddels ook al een gedeelte van de bagage gearriveerd dat met vrachtwagens vanaf Goulburn vervoerd was. Na nog een tijdje op de laatste bagage-vrachtwagens gewacht te hebben, was het dan eindelijk tijd om naar de slaaplocatie te lopen waar we zouden verblijven. Dit bleek een middelbare jongensschool te zijn die niet gebruikt werd omdat het schoolvakantie was.
De volgende ochtend vertrokken we rond half tien richting het centrum van de stad. Alle pelgrims hadden van de organisatie een pelgrimspas gekregen waarmee we gratis van het openbaar vervoer gebruik konden maken. Aangezien we niet bepaald op loopafstand van het stadscentrum verbleven, kwam dit dus erg goed uit.
Onze eerste activiteit van die dag was een bezoek aan de kathedraal. Het zonnetje scheen heerlijk (wat het de rest van onze tijd in Sydney bleef doen) zodat iedereen al snel in T-shirtjes rondliep en de kou van Goulburn zo vergeten was. Bij de kathedraal was het een drukte van jewelste, waardoor we enige tijd in de rij moesten staan. Maar wat maakt dat nou uit als er overal gedanst wordt, muziek te horen is en er genoeg mensen zijn waarmee je een gesprekje aan kunt knopen? Voor dat laatste waren vaak handen en voeten nodig om elkaar te begrijpen, waarmee men ook weer de nodige lichaamsbeweging kreeg. Na een tijdje konden we dan eindelijk de trappen van de kathedraal beklimmen en was het moment aangebroken voor een groepsfoto en om aan de rest van de wachtende menigte te laten horen dat Nederland, nou ja Groningen-Leeuwarden dan, op de Wereldjongerendagen (WJD) aanwezig was (kortom, veel gejuich, het Wilhelmus, Viva Hollandia, en ga zo maar door). Eenmaal binnen in de kathedraal bleek het dat een grote menigte ook heel stil kan zijn. Naast dat de kathedraal echt een prachtige plaats op zich is om te bezichtigen, bleek dat de kist van de zalige Pier Giorgio Frassati aanwezig was. Verder was er ook een zeer mooie tentoonstelling over zijn leven te zien.
Na de lunch zijn we richting Barangaroo gegaan voor de openingsmis van de WJD. Opnieuw een evenement dat erg veel indruk op mij heeft gemaakt. De inleiding van de mis werd verzorgd door inheemse volkeren van Australië met dans en muziek. Heel erg bijzonder. Ook was het heel apart om te ervaren dat je met duizenden jongeren van over de hele wereld hetzelfde bidt en zingt, maar ook dat je met al die mensen in (bijna) stilte samen kunt zijn. Na de mis gingen enkele van ons het avondeten halen. Hier moesten we vervolgens ruim een uur op wachten. Ja, de WJD leert je zeker wat het begrip ‘geduld’ inhoudt. Terwijl we aan het wachten waren begon echter op het hoofdpodium een concert met verschillende christelijke bands. Kortom, we hebben heerlijk rondgesprongen, gedanst en meegezongen en ons geen minuut verveeld.
De volgende dag (evenals de twee dagen daarna) begon met een programma alleen voor de Nederlandse delegatie. Dit programma had iedere keer een vaste basisopzet. Eerst praise (aanbiddingmuziek, lekker meezingen en klappen) dat iedere keer door een andere internationale artiest verzorgd werd. Vervolgens een kort filmpje over één van de patroonheiligen van de WJD. Daarna catechese door één van de bisschoppen met daarop aansluitend deelgroeptijd waarin in kleinere groepen de catechese besproken werd. Aan het eind van de ochtend werd het programma afgesloten met een mis. Op deze dag werd de catechese door mgr. Van Burgsteden verzorgd met als thema ‘liefde’.
Aangezien er voor die dag verder niets op het programma stond, waren we die middag en avond vrij om te gaan waar we wilden. Ik ben dan ook met een klein groepje de stad ingegaan. We hebben onder andere het Opera House bezocht en de Harbour Bridge bezichtigd. Verder zijn we de verschillende festivals afgestruind die in de stad aan de gang waren.
De volgende dag begon opnieuw met het Nederlandse programma. Dit keer stond de catechese onder leiding van Mgr. Van den Hende met het thema ‘hoop’. Na de lunch zijn we met de hele groep richting Barangaroo vertrokken waar de Paus aan zou komen. Vele van ons zagen dit evenement niet helemaal zitten aangezien we in vak H4 moesten zitten: het meest afgelegen vak van allemaal. Daar aangekomen bleek echter al snel dat de boot van de Paus hier aan zou leggen en dat we dus op de eerste rang zouden zitten! Terwijl we stonden te wachten, kregen we ook nog eens sms van pastor Maagd (één van de meegereisde priesters van ons bisdom): hij bleek bij de Paus op de boot te zitten. Vreugde alom dus. Ik moet zeggen dat de aankomst van de Paus voor mij dan ook één van de mooiste momenten is geweest. We stonden zo dichtbij! Onbeschrijfelijk…
Inmiddels was het alweer vrijdag geworden. ’s Ochtends hadden we eerst weer catechese, dit keer verzorgd door Mgr. De Jong met als thema ‘geloof’. Na de lunch vertrokken we opnieuw naar Barangaroo voor de kruisweg. Deze zou in de straten van Sydney door acteurs worden uitgebeeld, wat wij dan vervolgens op de grote schermen konden volgen. Daar aangekomen bleek dat het scherm dat bij ons vak stond het niet deed. Na ongeveer 20 minuten is een groot deel van onze groep dan ook vertrokken om een festival in de stad te bezoeken. Ik was met een paar anderen achtergebleven in de hoop dat het scherm snel gerepareerd zou worden. Vijf minuten nadat de groep vertrokken was, hadden we weer beeld en even later ook geluid. Zo heb ik toch een groot gedeelte van de kruisweg mee kunnen maken. Naar mijn mening was deze erg mooi en ontroerend uitgebeeld.
Zaterdagochtend was het vervolgens tijd om onze rugzakken te pakken en ons klaar te maken voor de pelgrimstocht naar Randwick Racecourse waar de avondwake en heilige mis met de Paus plaats zouden vinden. Men kon kiezen uit een tocht van 3 of 12 kilometer. Nu ben je een pelgrim of je bent het niet. Dus met een klein groepje heb ik besloten om de 12 kilometer te lopen. Het mooiste aan deze route was toch wel het feit dat we over de Harbour Bridge liepen.
Na een vermoeiende tocht en met inmiddels ook wat schorre kelen van al het zingen en schreeuwen, kwamen we op Randwick aan. Gelukkig had het deel van de groep dat de korte route gelopen had wat slaapplekken voor ons open gehouden, want het was inmiddels al erg druk. Nadat we ons geïnstalleerd hadden en het terrein verkend was, begon in de schemering van de avond de avondwake onder leiding van de Paus. Opnieuw een moment dat me altijd bij zal blijven. Op een gegeven moment werden er overal kaarsen uitgedeeld die vervolgens ontstoken werden met een vlam die zijn oorsprong bij de Paus had. Overal waar je keek zag je hoe al die kaarslichtjes de duisternis beetje bij beetje verdreven. Ongelooflijk!
Na de avondmis en nog een paar uurtjes feesten, was het dan toch echt tijd om ons bedje voor de nacht op te zoeken. Overal werden de aluminiumfolie dekentjes tevoorschijn gehaald om bescherming tegen de kou te bieden. Al met al is het buitenslapen me 100% meegevallen. Ik heb prima geslapen en het ook geen moment kou gehad.
De volgende ochtend stond de afsluitingsmis met de Paus op het programma. Voordat deze aanving, reed de Paus eerst een rondje over de racebaan. En opnieuw hadden we ontzettende mazzel. Ik stond met een groepje van 4 vrienden voor bij het hek en heb de Paus op nog geen 3 meter afstand langs zien rijden! Ook de rest van de groep had hier erg goed uitzicht. De mis zelf was erg mooi en het feit dat dit alles zich in de openlucht met duizenden andere jongeren van over de hele wereld afspeelde maakte het alleen maar meer bijzonder. Nadat bekend was gemaakt dat de volgende WJD in Madrid in 2011 zal zijn, werd de WJD met vuurwerk afgesloten.
Op maandag moesten we vervolgens van onze slaaplocatie vertrekken, omdat de scholen die dag weer begonnen. Voor onze laatste twee dagen in Sydney werden we daarom op het Olympisch Park ondergebracht. Gedurende deze twee vrije dagen hadden we de tijd om zelf op stap te gaan en nog meer van Sydney te gaan zien. Op woensdag zijn we naar Ballarat vertrokken waar we na een dag reizen aankwamen. In de dagen daarna hebben we van daaruit verschillende plekken bezocht. Zo zijn we naar Souvereign Hill geweest, een openluchtmuseum in een oud goudzoekers gebied. In dit 18de eeuwse stadje liepen mensen rond in traditionele kostuums en kon men allerlei activiteiten uit die tijd meemaken. Daarnaast zijn we naar Melbourne geweest en hebben we een rondrit gemaakt over de Great Ocean Road vanwaar we de prachtige zuidoostkust van Australië hebben kunnen bezichtigen.
Al met al heeft deze reis op mij een grote indruk achtergelaten. Gedurende de WJD heeft elk van ons de Heilige Geest op de één of andere manier mogen ervaren. Maar ook daarbuiten: in de verschillende culturen, de vriendelijkheid van de Aussies en de adembenemende Australische natuur.
