Precies twee maanden terug heb ik mijn laatste verhaal vanuit Sucre
in Bolivia geschreven. Ik beschreef recente avonturen en gemengde
gevoelens. Ik eindigde met een vooruitblik op mijn nog te komen
avonturen, maar vooral op hoe het zou zijn om weer terug te zijn in
Amsterdam.
De geplande motortocht rond Sucre was echt stoer en de mijners in Potosí hebben een onvergetelijke indruk achtergelaten.
Het laatste serieuse avontuur van mijn reis was de drie-daagse tocht in een jeep door de zoutmeren bij Uyuni in Bolivia.
Ongekende vlakten van puur stralend wit zout, zover het oog reikte. Een
eiland vol 18 meter hoogte cacti en bizarre rotsformaties. Afgesloten
met een heerlijke duik in een warmwaterbron tussen bevroren meren.
Ivm
verwachte onrust rond het aankomende referendum in Bolivia besloot ik
het Butch Cassidy avontuur bij Tupiza te laten schieten en meteen door
te gaan richting Argentinie. Iets waar ik zeker geen spijt van heb
gekregen, want de mensen met wie ik op de bus zat, mengsel van Ieren en
Israeli waren echt te gek. In argentinie had ik helaas maar een paar
dagen over, die ik verdeeld heb over feesten in Cordoba, snowboarden in
Las Leñas en genieten in Buenos Aires. Velen van jullie zullen het al
weten, maar ik vond Buenos Aires echt helemaal tegek. Er is overal
zoveel cultuur te vinden. Er is elke dag iets te doen, en er heest een
algemeen relaxte vibe, plus natuurlijk de overheerlijke steaks! Ik acht de kans vrij groot dat ik hier ooit eens terug zal keren..
Na
Buenos Aires wilde ik nog even de toerist uithangen bij de prachtige en
beroemde Iguassu Falls op de grens van Argentinie, Brazilie en Paraguay
om daarna direct door te gaan naar de laatste bestemming, Rio de
Janeiro. Bij elkaar goed voor 50 uur bus met een paar uur stop in
Iguassú...
Aangekomen in Rio de Janeiro bleek het weer vies tegen te vallen, de
zon was nergens te bekennen en een miezerregen maakten het strand de
eerste twee dagen vrij onaantrekkelijk. Omdat het strand en het
uitgaansleven zo een beetje het enige is wat Rio te bieden heeft waren
de eerste twee dagen dus niet zo heel erg geweldig. Hier kwam
natuurlijk ook nog eens de inmiddels sterk uitgegroeide angst voor het
einde van mijn reis bij kijken. Gelukkig heb ik mij natuurlijk wel goed
weten te vermaken, ik ontmoete een Israelische kerel met wie ik
tegelijk Argentinie binnen was gekomen, en met nog wat andere Israëli
hebben we van het uitgaansleven genoten en hebben we vol passie
Botafogo aangemoedigd tijdens een spannende voetbalwedstrijd.
25 Augustus, mijn laatste dag in Latijns Amerika. Een prachtige zonnige
strand-dag. Om 23.00 uur zou mijn vliegtuig vertrekken, dus ik had nog
de hele dag te besteden aan rondlopen op het strand van Rio, genietend
van al wat het te bieden had: Zon en Mooie Vrouwen.
Het feit dat mijn vijf maanden nu echt op een einde liepen viel niet meer te ontkennen. Mijn verlangen naar geliefden werd overheerst door de
angst voor het alledaagse leven. Iemand in het hostel maakte het wel
een klein beetje beter met de opmerking 'At least you got Amsterdam to
get back to'. Inderdaad, dacht ik, tenminste hoef ik niet terug te
keren naar een of ander boeren dorpje...
Het is nu drie
weken dat ik terug ben. Tijd om dingen af te sluiten en weer normaal en
gewoon gezellig te doen. Het normale leven is al in volle gang. Mijn
eerste tentamen van Infectious Diseases aan de VU is aanstaande
vrijdag, goeie ouwe wekelijkse borrel van Congo op dinsdag is ook nog
vaste prik en de Noord-Zuid lijn is nog steeds niet klaar.
Amsterdam
is een prachtige stad en ik hou er met heel mijn hart van. Maar toch
overtreft die liefde niet alles, denk ik op een regenachtige dag op weg
met lijn 51 naar de VU, door het raam starend naar de Bijlmer Bajes.
Terug naar mijn avonturen gaan mijn gedachten, en ik keer niet terug
totdat het de halte De Boelelaan omgeroepen wordt..
'Hoe is
het om thuis te zijn?' Soms begrijpelijke maar meestal verbaasde
blikken als ik antwoord met 'klote'. Snel probeer ik dan duidelijk te
maken dat ik natuurlijk superblij ben om al mijn vrienden en familie
weer te zien, maar dat ik me gewoon vaag voel.
Vaag..lekker duidelijk he?
Toen ik net aan mijn reis begon had ik af en toe ook een vaag gevoel.
Een soort dromerig gevoel, alsof je achter een soort glazen muur zit
jezelf te bekijken tijdens je avonturen. Gelukkig was dat maar van
korte duur en sporadisch. Weer terug in Amsterdam kreeg ik datzelfde
gevoel weer terug, maar dan veel sterker en vrijwel continue. Een
gevoel dat ik ergens was waar ik niet hoorde te zijn, alsof ik de
verkeerde bus had genomen. Dat bedoel ik met vaag.
Er werd mij
gevraagd waarom ik eigenlijk niet gewoon weer meteen weg ga, veel
mensen doen dat. Antwoord is heel simpel: Ik wil eerst weer goed terug
zijn. Amsterdam is mijn stad, mijn leven is hier en dat wil ik weer
volledig oppakken. In drie weken tijd heb ik ook hier, thuis al veel
leuke dingen kunnen meemaken, zoals Voltt en Eerste Jaars Weekend.Ik ben al een heel eind gekomen om mij weer fijn thuis te voelen, en daar wil ik nog even mee door gaan.
Ik
denk met groot verlangen terug aan mijn fantastische reis. Een reis vol
avonturen en schoonheden, vol geweldige ontmoetingen met heerlijke
mensen. Mensen die ik zeker nog vaker hoop tegen te komen, we zullen
zien of het lot onze wegen nog vaker samen zal brengen.
Een reis ook met moeilijke tijden, tijden die de reis misschien wel
'werkelijker' hebben gemaakt en waar ik van heb kunnen leren.
Zoals
al vaker gezegd ben ik vastberaden om nog vaker op avontuur te gaan,
maar eerst maar eens dit eerste jaar van mijn master afmaken, daarna
zien we wel weer verder..
Ik wil jullie heel erg bedanken
voor de trouwe bezoeken aan mijn website en de interesse in mijn
avonturen en wel en wee tijdens mijn reis. Hopelijk vergaat die
interesse niet te snel, want zoals jullie vast wel doorhebben heb ik
nog heel wat fotos met jullie te delen. Ik upload deze (nog) niet omdat
ik van plan ben om nog een avondje te organiseren waar ik mijn
avonturen nogmaals met jullie kan delen adhv een fotopresentatie.
Wanneer precies weet ik nog niet, eerst maar eens een goede selectie
van de fotos maken. Geloof mij, dat kost me nog een hoop tijd!
Ik laat het uiteraard te zijner tijd weten..
Heel veel liefs!
Caspar
