Caspar goes Latin The pursuit of Happiness: Dromen verwezenlijken is waar het om draait in het leven. In dit geval een droom van een leven vol wonderen, schoonheden en avonturen!

Danke mama, voor het wakker schudden van de uitblijvende comments, iets wat me toch wel dwars zat. Nu ik weer weet dat mijn avonturen toch nog de aandacht hebben zal ik jullie weer eens tracteren op een kijkje in mijn reizigers leven. Na een paar heerlijke dagen in een niet zo fantastische stad Lima was de volgende belangrijke bestemming Cuzco, de hoofstad van het Inka rijk. Hier zou een hele week feest zijn, het Inti Raymi festival ter verering van de zon. Onderweg naar Cuzco langs het uitermate aangename woestijndorpje Huacachina, waar sandboarden en dunebuggies in de oneindige zandheuvels een aangenaam contrast vormden met Lima..Overigens heb ik hier zeker een (om precies te zijn twee) van de lekkerste pizza´s in mijn leven gegeten..de dingen die je al meemaakt op reis! Na ook nog even een vlucht over de onvermijdelijk Nazca-lines gemaakt te hebben was het tijd om mij naar Cuzco te haasten voor de dramatische Nederland-Rusland wedstrijd (mijn oprechte excuses voor het ophalen van pijnlijke herinneringen..). Niet alleen de wedstrijd bleek pijnlijk te zijn, ook de busrit was zonder enige twijfel de naarste rit tot nu toe. 16 uur ipv 14 uur over nacht. ´s Nachts was het natuurlijk ijskoud en logischerwijs ging ´s ochtends toen de zonnestralen de bus ernstig op begonnen te warmen de verwarming bij mijn benen ook op volle toeren draaien. Natuurlijk was het niet mogelijk deze uit te schakelen. Aangekomen in Cuzco haaste ik mij door de kleurig geklede Inti Raymi menigte op zoek naar de hollandse kroeg en mijn vrienden uit Lima. Voelde me wel redelijk een idioot, rennend op 3000 meter hoogte door een van de boeindste steden ter wereld op zoek naar een plek om voetbal te kijken. Meer hoeven we hier natuurlijk niet over uit te wijden. Na de wedstrijd was het tijd om weer terug te keren naar mijn eigen realiteit. De realiteit waarin ik in Peru ben, in de Inka-hoofdstad.Cuzco. Gewapend met mijn nieuwe 15x zoom camera kan ik de indrukken van spelende kinderen, chillende hippie-moeders en bonte feestgangers doorgaans ongemerkt vast leggen. Is het wellicht niet ethisch verantwoord om ongevraagd fotos van personen te nemen? Misschien, maar het zorgt in ieder geval voor de meest natuurlijke en ongeposeerde fotos. Herinneringen van situaties en mensen zoals ik ze zie, en niet alleen zoals ze gezien willen worden. De hele week waren overal parades van verklede mensen, oefenend voor de grote dag op 24 Juni, waar de eigenlijk verering van de Zon plaats zou vinden. Hoewel het absoluut een genot was om in deze vrolijke menigte rond te lopen namen ik en mijn vrienden uit Lima ook nog een dag om de omgeving van Cuzco te leren kennen. We bezochten de Inkaruines met terrassen bij Pisac. Een prachtige en vredige omgeving in de bergen. Het was op deze dag dat we besloten om in de magische omgeving van Cuzco de magische San Pedro cactus te nuttigen. Een plant die gebruikt wordt door locale sjamanen voor een intense spirituele reis. Een reis voor emotionele heling, voor het herontdekken van de connectie met moeder aarde. En laten we eerlijk zijn, zijn de meesten van ons de connectie met moeder aarde niet redelijk verloren? We vonden een superlief meisje waar we onze san pedro poeder kochten. Ze legde alles haarfijn uit en zegende het poeder, om voor een goede reis te zorgen. De volgende dag was het 24 Juni, Inti Raymi tijd. We liepen de heuvel op, met het San Pedro poeder in de rugzak, om van daar de ceremonie te bekijken. De ceremonie zelf was om eerlijk te zijn vrij saai, mijn camera dwaalde dan ook regelmatig af naar mensen om mij heen, met als hoogtepunt een menigte die door de bariere van de politie heen breekt, terwijl deze wanhopig probeerde een groot deel van de heuvel vrij van mensen te houden. Na een korte poos vonden we het mooi geweest en besloten we een mooie plek in het bos op te zoeken voor onze san pedro experience. We losten het poeder op in een sinas-drankje. Beter gezegd we probeerdn het op te lossen. Het resultaat was een vloeistof met de consistentie van modder en een smaak ongekend smerig. Drinken was één ding, binnenhouden was weer een heel ander aspect. Bij enkele begon de trip al vrij snel, samen met de voorspelde onaangename bijwerking van overgeven. Bij mij zelf duurde het allemaal wat langer en was een tweede portie nodig. Gelukkig was het allemaal niet voor niets, want na een tijdje wist ik precies waar die sjamanen het allemaal over hadden. Een duidelijke conceptie van verschillende energien, goede energie binnen onze vriendengroep. Afentoe een wat mindere energie van luidruchtige toeristen om ons heen. Een intense connectie met alle vrienden om mij heen. Mensen die stuk voor stuk een prachtig karakter opzich waren. Ook intense connectie met objecten, zo waren ik en een vriend intens gefascineerd door een stuk limoen in ijswater. Ik zag vele verschillende gezichten terug in stenen van een kerk of in een schilderij, iets wat waarschijnlijk mijn fascinatie met portretten illustreert, wat ook terug te zien is in mijn fotos. Het was een fijne en intense ervaring, waarbij ik geen moment het idee had ´van de wereld´ te zijn, maar juist veel meer in contact. De volgende dag werd voor mij gedomineerd door een triest gevoel. De afgelopen dagen waren zo ongelofelijk fijn geweest, met een groep mensen die allemaal goed connecten. Van deze groep was ik de enige die naar het zuiden zou verder gaan. Een deel zou terug keren naar woningen in Lima en de rest verder op reis richting het noorden. Een vermoeiend iets is het, afscheid nemen van mensen en weer nieuwe mensen ontmoeten. En op dat moment had ik daar even helemaal geen zin meer in. Onvermijdelijk was het en we maakten er nog een goede laatste avond van. Wel zonder alcohol want de volgende dag zou het tijd zijn voor een 4 daagse trek naar Machu Pichu. De trek naar Machu Pichu ging de eerste dag op mountainbikes downhill, met daarna twee dagen lopen. Machu Pichu was zeker wel zo mooi als ik gedacht had. We vertrokken de laatste dag om 4.30 om de zon en toeristentroepen voor te zijn. Ik heb nog nooit zoveel trappen in mijn leven gelopen, daarbij is mijn trappenhuisje op de Nieuwe Achtergracht een eitje.. Het aanschouwe van de zonsopgang was een prachtige ervaring.. Ik denk dat mijn fotos hier meer kunnen vertellen dan mijn woorden..De toer mt gids sloeg ik over om boven op de berg Wayna Pichu te kunnen genieten van een prachtig uiticht voor de hele horde toeristen aan zou komen..Later die middag, na en teleurstellende EK finale, bracht de trein ons terug naar Cuzco. Ik wilde supergraag verder richting het Titicaca meer, maar moest helaas nog een paar dagen wachten op mijn paspoort. Uiteindelijk allemaal goed gekomen waarna ik eindelijk naar het Peruaanse deel van het Titicaca meer kon reizen. Hier bezocht ik de Uros, complete gemeenschappen inclusief scholen en postkantoren op drijvende riet-eilanden. Daarna was het makkelijk reizen naar Copacabana, mijn eerste stadje in Bolivia, aan het boliviaanse deel van Titicaca. Een bezoek aan Isla del Sol zorgde voor een goede waardering van het werkelijk immense meer op 4000 meter hoogte, zeker een van de hoogtepunten van mijn reis. De legende zegt dat de Zon hier geboren is, een verhaal dat makkelijk te geloven is als je naar de prachtige zonsopgang en ondergang kijkt! Na mijn stop aan het Titicaca meer was het tijd om naar La Paz te gaan, waar ik op dit moment dit hele verhaal aan het schrijven ben. Ik weet nog niet zo goed hoe ik Bolivia zal gaan bereizen. Ik begin rustig aan met een paar dagen in la Paz. Donderdag zal ik met de mountainbike de WMDR (worlds most dangerous road) afdalen voor de nodige adrenaline rush. Aan het einde van deze weg zal dit weekend een groot muziek festival plaatsvinden, wat ongetwijfeld een goede ervaring gaat zijn..Verder ga ik natuurlijk de Amazone in, wat meer in het noorden van Bolivia is. De zilvermijnstad Potosí (hoogste stad in de wereld) en de zout-meren in het zuiden liggen natuurlijk ook nog in het verschiet. Hopelijk lukt het me ook nog om een beetje van de Gringo trail af te wijken voor wat meer indigenous experiences. Iets waar gister overigens een klein begin mee gemaakt is, ik ben met Sebastiaan, een duitser ontmoet op Isla del Sol, meegekomen naar de Señora bij wie hij een paar nachten had geslapen. Een bijzonder vriendelijk Boliviaans vrouwtje in La Paz, dat mij met open armen verwelkomde. Ik probeer wat nieuwe energie te vergaren voor mijn laatste twee maanden, na de laatste vrij vermoeiende dagen. Zoals eerder gezegd ben ik blij met jullie reacties en mails, keep m coming want het is een goede energie bron voor mij! Xx