Buenos dias!! Maakt niet uit hoe hard er gerend moet worden om op tijd te komen voor school, een Peruaans kindje heeft altijd tijd om met hoog stemmetje, glinsteroogjes en drie missende tanden een passerende medemens een fijne dag toe te wensen. Zijn lieve oma, de tortilla man van om de hoek of een volslagen vreemde blanke toerist, rare band in het irritant lange haar, op weg naar een waterval in de bergen waarvan het kind geen idee heeft wat daar nou weer zo bijzonder aan is...
Een hond eet 20 eieren uit de keuken van bazin. Een simpele ´foei!´, tik op de neus en vanavond geen hondenkoekje? Een half uur aan een hoog gebonden poot in een boom bungelen met bloeddoorlopen ogen, dat zal hem leren uit de keuken te blijven!
Twee totaal verschillende dingen die ik alweer een tijdje terug ervoer als totaal anders van ons thuislandje. Het eerste voorbeeld kan wellicht komen doordat ik altijd in Amsterdam geleefd heb. Wellicht dat mijn boeren vriend Peter als klein kind ook elke ochtend, vol enthousiasme, op weg naar school 500 keer ´Goede morgen!´ uit volle borst schreeuwde tot hij alle dorpsgenoten en de enkele toerist gehad had..
Buenos dias, zo bueno was de día van 7 Juni niet. Hoewel natuurlijk ook dit relatief is. Voor drie Peruanen moet het een hele bueno día geweest zijn, die op de nachtbus uit Trujillo, peru richting huaraz een toerist uit Amsterdam spotten die zijn dagrugzak op de bus lijkt te bewaken alsof er waardevolle zaken in zitten. Zeker als ze aankomen om 6 uur ´s ochtends en deze toerist zijn spullen aan een andere toeriste toevertrouwt die hij al langer lijkt te kennen, blijkt dit een prima target te zijn. Als hij even wegloopt, gaat zij er naast zitten. Een beetje dromerig kijkt ze voor zich uit, het is immers erg vroeg, waarschijnlijk diep nadenkend over wat te doen de komende dag. Hoppa! Eropaf met zn drieen, beetje rondkijken, een iemand doet een grote tas open, andere doet de waardevolle rugzak erin en wegwezen! Dat ging makkelijk, wat een domme toeristen..
En wat een vangst! Een Nederlands paspoort en rijbewijs van ene Caspar David Roelofs, een digitale camera met 1G aan fotos van zijn voorgaande reizen, een pracht iPod, slaapzak, stom dagboek, handig zakmes en hoofdlamp en wow deze rugzak kan wel 2 liter water in een geisoleerde zak dragen! Dat moet te verkopen zijn..
Ja inmiddels ben ik welover de ontzettend deprimerende staat heen die deze gebeurtenismet zich mee bracht. Het heeft het prachtige sneeuwbergen gebied waarin ik toen was, de cordilleras blanca, een onterecht negatieve lading gegeven. Een zware tweedaagse trekking naar de top van Vallunaraju (5686m) zorgde wel voor wat afleiding. De enorme hoogte, een slechte lunch de dag ervoor en de tweede dag om petverdomme 1.30 ´s ochtends de trekking hervatten richting de top om de zon voor te zijn die de sneeuw te zacht zou maken, maakten het wel een van de fysiek zwaardere dagen in mijn leven. Ingepakt in geleende kleding, in de ene hand een pikhouweel, andere het touw dat iedereen met elkaar verbindt. Voetje voor voetje de ijzeren spikes van de boots in de sneeuw stampen om niet weg te glijden. Verstand op nul, proberen niet na te denken over ´hoe lang nog´ en blijven gaan..
Wie had dat gedacht? Ik, die vroeger met mams beneden bleef chillen terwijl grote broer en paps die enorme berg op gingen, zichzelf moe makend voor schijnbaar geen goede reden? Die als ik moe was in de hitte van Rome tevreden was met elk random muurtje om een tukkie te doen?
Even een tukkie doen, daar gaf de gids ons de tijd niet voor, hoogst waarschijnlijk terecht. Afentoe een korte adempauze als iemand op de knieen zakte nadat de hoop na een bergpiek in de grond geboord werd door een nog hogere piek..En door!
Aangekomen na een zware klim op de top! Een zware overwinningsbrul rolt uit de kelen van de expeditie leden, hoorbaar tot op de verste bergtoppen. Vuisten beuken op brede borstkasten en stampende voeten doen de sneeuw van de top rollen!
Nee..ik ben kapot! Aangekomen op de top zie ik een reflexie van dat muurtje in Rome, een prima spot om een tukkie te doen..Even een paar blikken om mij heen, diepe ademteugen en half uur later word ik wakker om weer naar beneden te sjokken..
Een veel voorkomende gedachte tijdens deze tocht was ´waarom?´. Omdat ik het kan, en omdat het gaaf is! Hoewel het enige antwoord waarmee ik op dat moment kon komen ´ik heb serieus geen flauw idee´ was. Het is een avontuur, het was prachtig om te zien hoe de zon langzaam over de top heen kwam, een oranje licht werpend op de bergen en wolken ver beneden je, op de meterslange ijspegels en de oneindige laag maagdelijke poedersneeuw. Een prestatie voor eigen wil, Challenge Yourself!
Helaas niet veel fotos hiervan (paar van israelische medeklimmer op https://webmail.planet.nl/exchweb/bin/redir.asp?URL=http://picasaweb.google.com/yairsela/Peru6VallunarajuClimbHuaraz)
Inmiddels was het meeste gedoe op het politie bureau afgerond, en dat is echt niet alleen door mijn gebrekkige spaans een hoop gedoe. Ik heb nog nooit zo vaak herhaald dat dingen sneller moesten, dat de bewakingsvideo bekeken moest worden, dat ik haast had om naar Lima te komen voor een nieuw paspoort. ´es un processo..kom maandag terug´. Oioioi, groeiende woede van binnen, frustratie om het niet in staat zijn van uiten van deze frustratie..meer frustratie..meer boosheid. Wellicht maar goed dat mijn Spaans mij niet toe stond afentoe de uitlaatklep open te zetten met onaflaatbare stroom van vloekwoorden en verwensingen. hoewel, terwijl ze in Nederland bij iemand die zich opwindt waarschijnlijk zouden zeggen ´nou meneer, gaat u eerst maar eens even rustig daar zitten kalmeren..´ heb ik toch het idee dat hier mijn volhardendheid, af en toe boze stem en geirriteerde eisen het proces extreem versneld hebben. Met aangifte op zak, moest ik uitiendeljk nog vanaf het politie bureau sprinten om mijn bus richting de ambassade in Lima te halen.
In de bus naar Lima heb ik tijd om over alles na te denken. Een deprimerend gevoel heeft zich meester gemaakt vna mijn ziel, en dat moet verdreven worden. Het is een klote ervaring. Constante alertheid op die ene tas, van Costa Rica, Nicaragua, Honduras, el Salvador, Panama, Ecuador tot het noorden van Peru. Die tas heeft alles van waarde. Één moment is er maar nodig. Een moment waar je je vertrouwen in iemand anders legt...Deze gedachten gang, van ´had ik maar´ heeft natuurlijk nul zin. Liever herinner ik mij dat treintje dat ik na Quito richting het zuiden van Ecuador nam. Een treintje door werkelijk weergaloze landschappen, waar je boven op het dak kon zitten. Ingepakt in alle warme kleding die ik bezit en nieuw aangeschafte gele mickey-mouse poncho kon ik ondanks wind en regen genieten van door de bergen lopende kleurige ecuadorianen met wollige lama´s, domme harige ezels die voor de trein proberen te rennen, wilde rivieren en bijna in mijn gezicht slaande takken van overhangende bomen. Zelfs een vier urige stop voor reparatie en vroegtijdige afbraak van de tocht door een modderstroom op het spoor kunnen deze prachtige ervaring die een lichtelijk gevoel van Euforie opwekte niet verpesten. Of het gevoel dat ik ervoer tijdens de lange wandeling met een stel engelsen door een wederom prachtig landschap in het zuidelijke puntje van Ecuador, vilcabamba. Uren lang onder een aangename zon over de bergen langs riggelpaden met fenomeale uitzichten en door droge rivierbedden met ginormeous spinnenwebben boven je hoofd. De vilcabamba herinnering wordt nog eens versterkt door het extreem aangename en mooi aangelegde hostel met prachtige tuinen en zwembad, een extreem gulle barman, pingpong en pooltoernooitjes. Het was hier dat we van de San Pedro cactus hoorden. Een plant met ´spirituele´ krachten. Spirituele krachten die ik later in Huaraz ervaren zou. Krachten die statische gebouwen doen buigen, kleuren dansen en pleinen golven als de zee (een beetje). Vilcabamba was zeker de beste spot van Ecuador voormij. Hoewel de beslissing om vanaf hier van de gringotrail af te wijken door een tocht naar Peru te ondernomen met 7 verschillende bussen i.p.v. rechtstreekse bus met transfer-service richting Peru uiteindelijk tot de diefstal zou leiden, had ik deze absoluut niet willen missen. De tocht ging richting Chachapoyas, het dorpje waar dit hele verhaal begon met de derde hoogste waterval ter wereld (771m) en de grootste pre-inca ruine van zuid amerika, Kuelap. De tocht duurde lang, twee dagen en bevatte vele verschillende lange wachttijden. Het is zoals een prachtige wat oudere Engelsvrouw die dezelfde overtocht gedaan had later in een café in Chachapoyas verwoorde: ´I am sitting there on the floor of the dirty busstation, waiting for three hours, and suddenly I wonder: ¨Why am I enjoying myself?¨. An Ecuadorian woman stapt uit exact dezelfde bus als waar ik net uitstapte met mijn vies geworden broek en shirt. Alleen draagt zij een kreukloze zilveren rok.. How does she do that.... and why?´Op een gegeven moment merk ik dat de enorme hoop witte zakken naast mij niet stil liggen. Een van de zakken lijkt een poging te doen om te ontstappen en komt verbazend ver tot de eigenaar de zak oppakt en de opstandige kippen weer terug legt. In een zak weet een kip een gat te vinden en steekt zijn kop uit de zak, proberend uit te vinden waar ze nu toch heen gaan. Een Arroz con Pollo word door mij diezelfde avond nog gegeten..
Kortom, de tocht was alles behalve comfortabel, maar heeft zeker bijgedragen aan mijn Latin American Experience.
Het mag gezegd worden dat er genoeg positieve en fijne dingen op mijn pad geweest zijn om de deprimerende gevoelens te verdrijven. Nu bevalt Lima ook nog eens stukken beter dan gedacht, was de ambassade uitermate vriendelijk en makkelijk en heeft Nederland Frankrijk ingemaakt met 4-1. Een nieuwe camera kopen, nieuwe mp3 en een rugzak om weer met mijn leven te bewaken en op naar de Machu Pichu en het Inti Raymi festival in Cusco, via Ica om te sandboarden en Nasca voor een vlucht over de Nasca-lines. Daarna via Arequipa naar Puno, om via het Titicaca meer naar Bolivia te trekken, waar mountainbiken over de ´most dangerous road in the world´, regenwoud, zilvermijnen en oneindige zoutvlakten mij wachten..
Het was een lang verhaal, maar er was dan ook een hoop te melden. Momenten waren zeker daar de afgelopen tijd dat ik absoluut verlangde naar een terras in zonnig Amsterdam met mijn trouwe lezers en een Hoegaarden witbiertje. Hou me op de hoogte van het spannende of ook nog zo normale leven thuis..Een verjaardag is weer in opkomst, vergeet onze vriend Ivar morgen allemaal niet he! En vaderdag is alweer geweest, zonder een belletje van zoonlief uit Lima maar dat ga ik zometeen goed maken..
Heel veel knuffel!
