Caspar goes Latin The pursuit of Happiness: Dromen verwezenlijken is waar het om draait in het leven. In dit geval een droom van een leven vol wonderen, schoonheden en avonturen!

“O, o, o,
Even rustig ademhalen
O, o, o,
Lijkt alsof het regent als altijd
Maar het regent, en het regent zonnestralen...

Een week geleden, in een park in Amsterdam
Had 'ie z'n leven overzien en schrok zich lam
Hij was een man wiens leven nu al was bepaald
En van al zijn jongensdromen
Was alleen het oud worden gehaald...”

Zittend in een café/restaurant in Sucre, genietend van een heerlijke chocolade taart en capuchino werd ik verrast door dit nummer ´het regent zonnestralen´ van Acda en de Munnik. Een van de nummers die ik zou luisteren op een lange busrit, cruisend door het verre Nicaragua of Peru, om in gedachte terug te keren naar Amsterdam. Voor eventjes dan...

Gelukkig weet ik dat ik niet zal eindigen als Herman, met een leven vol onbehaalde jongensdromen. Een van de jongensdromen is nog volop in gang, hoewel bijna ten einde. Zo lang is het alweer geleden dat ik mijn belevenissen met jullie heb gedeeld. Een tijd waarin ik vrijwel volledig Boliviaheb doorkruist, helaas wel zonder muziek.

Zoals gezegd stond de WMDR mij te wachten. Eerlijk gezegd een beetje een tegenvaller, de nieuw geopende weg richting Coroico zorgde ervoor dat er nauwelijks tegenverkeer was, en de gids hield het allemaal net iets te veilig door net iets te langzaam af te dalen. Ik heb hogere adrenaline-gehalte afdalingen meegemaakt..In coroico was een groot tweedaags volksmuziek festival gaande met als hoogte punt de gigantisch populaire band Las Karkas. Tsjah..ik moet eerlijk zeggen dat ik op zijn minst niet erg onder de indruk was van de muziek. Wat wel super was, was dat we, de duitser die ik op Isla del Sol ontmoet had, bij vrienden van de Señora uit La Paz verbleven, wat resulteerde in mooie feestjes met de chillste BBQ die ik ooit heb gehad. Naast het feit dat de volksmuziek hier nou niet echt mijn swingende dansvibe op kan roepen was er nog een ander probleem. Het festival begon pas om 21.00 uur, en dan met het voorprogramma. Een voorprogramma waar dus ook voor locals de meest dramatische muziek was, terwijl pas om 03:00 uur de wat betere groepen zouden opkomen. De BBQ begint natuurlijk al om 13:00 uur, met de daarbij behorende biertjes en cuba libres. Voor mij betekende dit dat ik het tegen de tijd dat de betere groepen opkwamen het wel mooi geweest vond, voor de Bolivianen betekende dit dat ze tegen die tijd in coma op de grond lagen. Bolivianen houden van drinken, maar aan doseren doen ze niet en die kleine lichaampjes kunnen niet veel hebben. Het straatbeeld na de eerste avond werd dan ook gedomineerd door wat voedsel en artesania kraampjesafgewisseld met volledig knock-out Bolivianen op bankjes of op de straat, waarschijnlijk al sinds 04:00 uur niet meer in staat zijnde enigszins te bewegen. De foto van de vier muchacho´s op het bankje is hier een uitermate milde variant op. Al met al was het festival voor mij niet zo geweldig, maar de tijd eromheen valt zeker onder mijn mooie herinneringen sectie.

Wat is een reis door Latijns Amerika nou zonder een bezoek aan de Amazone? We zullen de oude verbeeldende vergelijking maar weer uit de kast trekken: Dat is als een Whopper zonder kaas. (Hoewel zelfs een whopper mét kaas hier echt niet te vreten is, erg he!) Zodoende werd het tijd voor het aangename jungle stadje Rurrenabaque. Helaas zonder mijn Duitse vriend Sebastiaan, die mij een paar mooie dagen met Bolivianen berzorgd had, want die moest ivm tijdgebrek door richting het Zuiden. Gelukkig ontmoete ik in de taxi richting de bus al een nieuwe vriend, Ricard uit Zweden. Vervolgens wachtend op de bus nog een hele groep nieuw zeelanders (ik had geen idee hoe nieuw-zeelanders zouden zijn, maar ook zij zijn gewoon mensen!) en Spanjaarden. Met deze hele groep ging hetdus richting de Jungle in het noorden van Bolivia. Een tocht die met het typische beeld van gele zandweg door dichte vegetatie werkelijk deed denken aan een Adventure-game, och die goeie ouwe computer-spelletjes tijd J! Krokodillen tot je er moe van werd en schildpadden in te leuke formaties op boven het water uitstekende bomen, een spider-monkey die bij mij op de hangmat komt chillen en gewekt worden door het intense geluid van de Jungle, het was zeker een avontuur..Een supertijd met leuke mensen, iets waar onvermijdelijk ook weer een eind aan moest komen. Terwijl de rest nog een dag bleef voor richting La Paz te vertrekken gingen Ricard en ik onze meest bizarre Busreis ooit aan richting Santa Cruz.

Een reis die begon met een kamer in een hotel omdat de bus op zijn minst vier uur te laat zou zijn, vervolgens vijf uur op de grond zittend omdat de buschauffeur wat extra peso´s gescoord had door onderweg extramensen op te pikken, een andere kapotte bus op de rivier overgang de kade opduwen na twee uur wachten, vervolgens een eigen kapotte bus waar we na anderhalf uur geduldig wachtend volgens het motto ´Tranquillo, Pura Vida!´ toch genoeg van kregen en een lift regelden in een pick-up truc met een krokodillenstaart achterin om vervolgens met een twintig minuten marge de beste, meest ruime en stille bus allertijden richting Santa Cruz te pakken, voor de helft van het geld van die eerste bus. Dit alles bij een prachtige volle maan..Zo kwamen we dertig uur later aan in Santa Cruz. Voor mij was het tijd om hier even bij te komen en te genieten van fatsoenlijke koffie en lekker eten en weer eens skype contacten aan te doen, terwijl Ricard diezelfde dag nog verder moest richting Rio de Janeiro, om zijn zus daar te meeten. Wederom een van vele hartverscheurende afscheiden!

Het volgende noemenswaardige punt in mijn reizen is Villa Tunari. Een klein dorpje waar ik met een Amsterdams meisje Bernadette dat ik in Cochabamba ontmoet had heen ging. Overigens bleek maar weer hoe klein de wereld is, want deze bleek mijn vrienden uit Lima ook te kennen! Jah dat krijg je he, met die Europesche Studies studentes..Reden van bezoek aan Villa Tunari was het dieren opvang park waar papegaaien, apen en puma´s die gered zijn van een traumatische gevangenschap gerehabiliteerd werden voor een vrij leven in de Jungle. Een unieke kans om zo dicht bij al deze prachtige dieren te zijn.

Na dit korte avontuurtje ben ik nu mijn eerste dag in het prachtige Sucre aan het verbrengen, een stad algemeen beschouwd als de mooiste stad van Bolivia. De vredige witte huisen en vele Plaza´s en Kerken beloven inderdaad veel goed. Voor morgen wacht mij een motortour met rij-instructeur door de omgeving van Sucre, wat natuurlijk weer mega-gaaf gaat worden!

Dit was dan weer een kort overzicht van mijn reizen de laatste tijd. Het is nu alweer eind Juli, wat betekent dat mij nog maar een maandje rest. Ik heb nog wat dingen te doen in Bolivia, zoals de zilvermijnen in Potosí, waar mensen nog onder té deprimerende omstandigheden leven, het overweldigende aanzicht in de zoutmeren van Uyuni, en Butch Cassidy and the Sundance Kid experience in het uiterste zuiden van Bolivia, op weg naar de sappige steaks, rode wijn en tango van Argentinie. Hoewel ik uitkijk naar ons weerzien, besef ik dat de tijd zoals altijd weer veel te snel is gegaan. De eerste van september zit ik alweer in de banken te luisteren naar een of andere professor die praat over infectieziekten. Hoogst waarschijnlijk zullen mijn gedachten dan nog regelmatig afdwalen naar het aapje dat mij diep in de ogen keek, het vrouwtje dat mij een sappige bananen milkshake klaarmaakt, de zonsopgang in Machu Pichu, de goede tijden in Cuzco en Lima, de plaza in León, Nicaragua en het rond springen in het water met de locals van Isla Ometepe.

Echter, een meer intens beeld dat zekerweten tussen de zinnen van de professor door zullen flitsen zijn de kinderen van Latijns Amerika. Hoe vaak ben ik betoverd door een lief kindje, met vieze wangen dat mij een hartverwarmend glimlachje toewerpt. Maar ook, hoevaak heeft een deprimerend gevoel van hulpeloosheid mijn hart bekropen wanneer ik na een warme maaltijd en bevredigend Paceña bier ´s nachts over straat loop, en daar oude vrouwtjes en jonge kinderen aan tref, worstelend om de volgende dag goed en wel te behalen? Af en toe een banaan geven, pakje kauwgom kopen, of een broodje waar je toch geen zin meer in hebt. Dat is niet voldoende, en dat weet je. Het zet je aan het denken, en het zal ook bij thuiskomst in mijn gedachten blijven. Geinspireerd door vele verhalen van andere (ex-) vrijwilligers die ik ben tegen gekomen, hoop dat ik naast het behalen van mijn master en het vervullen van mijn andere minder nobele dromen en reisplannen ook de moed zal vinden om meer te doen voor deze mensen.

“Noem het dapper, noem het vluchten maar ik knijp er tussenuit
Nu een week geleden en hier zat hij dan maar weer
Met meer vrijheid dan hem lief was en nu wist hij het niet meer..”

Een stukje van het liedje dat plots gespeeld werd in het café in Sucre. Een stukje dat het gevoel dat de laatste tijd af en toe opkomt bij mij een beetje illustreerd. Daar zit je dan in Bolivia, met al je vrienden ver weg. De vriendschappen die opkomen zijn gedoemd tot een tijdelijk karakter. De geweldige vrijheid van het alleen reizen toont na vier maanden toch ook zijn nadelen. Naast meer mogelijkheden tot het afwijken van de ´gringo trail´ ontbreekt ook het delen van ervaringen.

“Herman rekent af en staat dan op
Hij heeft eindelijk de wind weer in zijn kop
'Ik heb een tweede kans gekregen
En da's meer dan ik verdien
Maar als dit het is, is dit het
En we zullen het wel zien...”

Net als herman nog optimaal gaan genieten van mijn laatste weken hier, ofwel als vrije alleenreiziger, of misschien met iemand die lastminute besluit om deze zomer een andere ervaring op te doen en mij te vergezellen in de laatste weken? We zullen het wel zien...

Bedankt voor de mails en reacties, ondanks mijn falen om de site bij te houden. De laatste tijd was ik druk bezig met mijn reizen en mijzelf, dat de tijd en energie even ontbrak tot een update te schrijven.

Kus en knuffel uit Sucre!