Zaterdagavond half 9 en ik zit in een verlaten kantoor. Het klinkt triester dan dat het is, want ik heb met tevredenheid hard doorgewerkt om een deadline met mijn begeleider in Nederland te kunnen halen. Immers, mijn stage loopt al bijna ten einde. Nog 1,5 week in Montevideo en dan ben ik pleitte! En daar keek ik deze week iets te vaak naar uit...
Vorige week waren de laatste interviews in het binnenland afgenomen. Het hoogtepunt was wel een interview met de burgermeester en tevens representant van het departement Treinta Y Tres. In zijn ´vrije tijd´ is hij ook doktor. In een slapend en koloniaal stadje in het binnenland, waar de oude mannetjes al maté drinkend de enige gringo van het seizoen nastaren, werd ik hartelijk onthaald in het stadhuis. De camera ploeg moest maar even wachten, er was “hoog bezoek” uit Holanda. Na afloop moest de burgermeester zich verontschuldigen dat hij me niet persoonlijk een rondleiding kon geven. Maar na een belletje met zijn privé chauffeur en een cheque voor een goede lunch, hoorde hij mij niet klagen. Na 3 uur touren kende ik elke stoeptegel van het dorp, veel meer was er ook niet te zien. De reis werd voortgezet naar een nog kleiner dorp, voor het laatste interview tussen de koeien.
Afgelopen weekend was er een afscheidsfeest van mijn huisgenoot Marlon (New York). Temidden van huisgenoten en zijn muzikant-vrienden een prima nachtje doorgebracht op het dakterras. En met een eigenaardig thema als gespreksonderwerp: buitenaards leven. Aan het begin van de avond hadden mijn 2 huisgenoten Saeed (Iran) en Fernanda (Mexico) vanaf het dakterras 2 vliegende stippen in de lucht gezien, gedurende 5 minuten kriskrassend door de lucht. Met de schrik in de ogen en dodelijke nuchterheid waren ze zeker van hun zaak: dit waren UFO´s geweest. Ondanks hun nuchterheid en zonder enige twijfel dat het geen grap van ze was, geloof ik het simpelweg niet. Maar als Saeed, promoveert op de string theory en rekent dagelijk in 11 dimensies, begint over complexe kansberekeningen die bewijzen dat er hoger leven buiten ons zonnestelsel zou moéten bestaan, dan zoek ik mijn toevlucht naar de koelkast. Knettertje gek.
Na het vertrek van Marlon en de afwezigheid van enkele collega´s, werd het me afgelopen week wel erg rustig. Er werden bovenal lange dagen gedraaid en met een herfstgriepje onder de gelederen, was ik het leven in Uruguay even helemaal beu. Het verlangen naar de Hollandse boterham werd met de lunch groter en ik was klaar met dat vermoeiende gekloot in het Spaans. Gelukkig na 2 dagen van modderen in mijn eigen ellende, een oppep sessie van Willemijn en de terugkeer van collega´s, was er weer licht en bier aan de horizon. Na 4 maanden buitenland was het blijkbaar tijd om even te zeuren als een ongestelde vrouw. Ahora todo bien!
Gisteravond zijn er wat Hollandse boterhammen (Grolsch!) aan de bar weggezet. Elisa vertelde me over haar deelname aan een grote demonstratie in 1994 tegen de overlevering van 3 vermeende ETA handlangers aan Spanje. Een van de weinige steunbetuigingen voor de ETA ooit. Maar niet omwille van een goedkering van hun acties, maar als demonstratie tegen het vermeende schenden van de mensenrechten in Spanje toentertijd. Vele studenten waren op de been, gewend om hun linkse standpunt duidelijk te maken tegen een overheid die nog in de nasleep van de dictatuur regeerde. De betogers dachten beschoten te worden door de oproerpolitie met rubberen kogels. Maar toen door de rook van traangas te zien was dat mensen bloedend neervielen, bleken ze met scherp te schieten. Ze was nog nooit zo bang geweest. Uiteindelijk was er 1 student dodelijk getroffen en 50 gewond.
Het is een bizar voorbeeld dat uitlegt waarom vele studenten hier zeer politiek betrokken zijn en er veelal zeer linkse ideeen op na houden. En hoewel vele jaren terug, het wantrouwen in de politiek is nog steeds aanwezig. In de discussies wordt mijn naieviteit vaak te lijf gegaan met het standaard wederwoord: “in Nederland is voor elk probleem een oplossing. Maar je bent in een arm land dat nog leidt onder het oude regime en de economische crash, wordt wakker!” Marlon heeft daar een ander idee over en heeft een boeiend verhaal over zijn blik op het land en Montevideo geschreven: http://marloniousthunk.blogspot.com/
En wakker worden doen we dan ook op kantoor. De avond gaat nu besteed worden zoals hij besteedt zou moeten worden: op naar de kroeg! Que bueno!!
PS: foto´s van mijn werkbezoeken op: http://www.flickr.com/photos/24001915@N03/sets/
