Na twee weken vakantie in Uruguay en Argentinie, ben ik onderhand alweer "hard" aan het werk. Zo was ik dinsdag het binnenland ingesukkeld om een interview af te nemen en de beste pizza van Fray Marcos te eten. De doktor had de ochtend vrijgenomen om mij te woord te staan en wilde mij zijn eigengemaakte specialiteit niet onthouden. Samen met een bier erbij was dit wederom een prachtige ontmoeting. Wanneer worden de doktoren in Nederland zo gastvrij en informeel? Over bier gesproken, hieronder een foto van mij in traditionele gaucho kledij en meer over mijn avonturen van de afgelopen 2 weken.
Tijdens de week voor Pasen was EviMed dicht en had ik besloten om eerst een paar dagen strand te pakken. In een uber-laid-back en tranquilo dorpje (over talenmix gesproken...) aan de Uruguayaanse kust, had ik weer eens de bloementjes buitengezet en de dansklompen aangetrokken. Leuke gasten ontmoet in het hostel, goed gebierd en overdag bruin bakken op de strandjes. Perfecto.
De tweede helft van de week werd gebruikt om Colonia te bezichten, een oud koloniaal dorpje op de bekende UNESCO lijst. Op de eerste avond werd het saaie interview weggedronken met wat gasten uit het hostel. Na een topavond zette ik vroeg in de volgende morgen een zoektocht naar een mountainbike in, formaatje Brul por favor. Na een lange zoektocht, fietste ik dan ook vertwijfeld en doelloos het dorpje uit met een aluminum kruising tussen een city-bike en een hippe low-rider bike. Al gauw fietste ik over zandweggetjes door een heuvelachtig en verlaten landschap, weg van alles wat maté drinkt. Louter koeien, paarden en nog veel meer koeien. Onderweg had ik me bedacht om richting een bekende “estancia” te fietsen, een boerderij omgetoverd tot touristische attractie. In de hoop dat er wel wat te eten zou zijn (ik had louter 1,5l water bij me, niet verwacht deze doelstelling te hebben), kwam ik bedrogen uit. Geen restaurantje, geen eten, slechts verbaasde Uruguayanen die me voor gek verklaarden. Ik had 30km gefietst door de “bergen” op dat barrel!!!? Toen ik vriendelijk bedankte om een entree ticket te kopen voor het gebied rondom de estancia (met ondermeer het presidentieel zomerverblijf), brak de klomp van menig omstander. Gringo loco!
Ik zette met lege maag en onder een brandende zon mijn terugtocht in. En natuurlijk kwam het onvermijdelijke: de derrailleur vertikte mijn ketting naar een lagere versnelling te zetten. Eerlijkheidshalve kon ik een glimlach niet onderdrukken, het hoorde er een beetje bij. Na wat geschroef en gesmeer werkte de zaak weer. Maar helaas na 5x kettingpech op het eerste stuk, moest ik maar accepteren dat ik in de een-na-zwaarste versnelling verder moest. Na 28km van vele buitencategorie bergjes beklimmen (zo voelde het althans) en compleet verzuurde benen, werd in Colonia een verdiende maaltijd weggezet. Het schrale stapelbed in een stinkend 8persoons hostelkamertje, slaapte als nooit te voren...
De volgende dag Colonia doorgeslenterd, de boot naar Buenos Aires gepakt en ´s nachts Willemijn op het vliegveld opgewacht. Ons wederzien werd natuurlijk beklonken met... een voedselvergiftiging voor moi! Na 30uur van slaap en ongecontroleerde exit van semi-verteerd voedsel, konden we eindelijk genieten van BA: wijn drinken, veel eten en relaxt rondwandelen.
De rest van de week verbleven we in Cordoba en La Cumbre. Laatstgenoemde is bekend om paragliden. Bij aankomst hebben we dan ook impulsief een retourtje geboekt. Na 4uur wachten op de rand van de afgrond met een brilliant uitzicht over de vallei, kon de pret beginnen. Ik werd als eerste ingesnoerd en gekoppeld aan de wereldkampioen paragliden: Totti. Na een onhandige huppel pakte de wind de kite en hop, de lucht in. Totti vond het ook prachtig, zo´n gekke gringo aan hem gekoppeld die in complete extase alle synoniemen van “overweldigend” in het Spaans uitbrulde. Mede dankzij de ondergaande zon en biddende condors naast je, heeft dit zeker een plekje in de top 5 van gave ervaringen in ZA gekregen! Het wachten is nog op de foto´s van de Duitsers die we hadden ontmoet; wij waren onze camera vergeten...
De volgende dag werd een 2daagse tocht te paard door de heuvels geboekt. Willemijn compleet in haar element, ik nog enigszins huiverig voor mijn nageslacht, werden we aan het begin natgeregend. Maar nadat de regen plaats maakte voor zon en regenboog, de bewoonde wereld achtergelaten werd voor niks anders dan pampa´s en prachtige heuvels en het paard afgesteld was naar mijn wensen, was de rit naar ons berghutje adembenemend! Bij aankomst bleek er een pre-rally feest te zijn. Alle locals uit de omgeving kampeerden op het terrein en de avond werd besteed aan drank, zang en gelach. De lichte kater in de volgende ochtend werd overmeesterd door de smerige nasmaak van de genoten soep... met koeienslokdarm.
De volgende ochtend langs de modderweg wat rally auto´s voorbij zien scheuren, om in de middag weer terug te hobbelen te paard. In de avond de bus via Cordoba naar Buenos Aires gepakt, waar we de laatste avond met Monique een wijn en maaltijd hebben genoten. Afgezien van het ziekzijn, een super vakantie met de vrouw!
Ten einde nog een nieuwsbericht, te vinden via de volgende link, pagina 5: http://www.eldiariomedico.com.uy/diarios/a11/diario%2095.pdf. Ik word nog beroemd hier, haha!
Morgen staat er weer een trip in het binnenland op de agenda, mooie dingen!
