Wauw, in een paar dagen 2 hoogtepunten toe kunnen voegen aan mijn avonturen in Zuid Amerika! In tegenstelling tot eerdere berichten, was ik vorig weekend stiekum in Brazilie. Als verrassing voor Willemijn heb ik haar en de studiereis van Paradoks opgezocht bij de Iguazu watervallen. En het verliep allemaal vlekkeloos...
Op de dag voor vertrek kwam ik erachter dat ik de naam van het hostel in Foz do Iguacu vergeten was. Na veel zoekwerk, gebrek aan nummers/mobiel bereik en belabberde Internet connecties, zou Emiel vanuit Nederland me voor vertrek van het vliegtuig de naam sms´en. En precies op tijd (ik heb geen bereik buiten Uruguay) kreeg ik de volgende ochtend een naam en telefoonnummer door, thanks! Na een gecancelde vlucht en nog eens 1,5 uur vertraging aangekomen aan de Argentijnse kant van de watervallen. De taxichauffeur wist me te vertellen dat het hostel niet bestaat en het telefoonummer uit Rio komt. Nogmaals dank Emiel! :) Gezien de vertraging opgelopen zou ik al te laat aankomen, miercoles! Na gedropt te zijn aan de Braziliaanse kant, bleek dat ik geen Braziliaans geld meer kon pinnen. Vrijwel zonder geld, geen naam van het hostel, te laat, geen kaart en te warm. Interessant... Met de laatste Braziliaanse euro´s een gokje in een Internet cafe gewaagd en met succes. Wederom dank aan Emiel die een hele lijst van hostels had gemaild en zo ook de juiste in Foz do Iguacu. Na een rap drafje richting het hostel bleek de studiereisgroep ook vertraging te hebben, alle haast voor niks...
Desalniettemin was het wederzien met Willemijn te gek! De rest van het weekend zijn er de nodige pilsjes weggezet, heb ik genoten van een kleine herbeleving van mijn studiereis in Canada en hebben we ons het laplazurus gezweet rondom de watervallen. Han had me al gezegd dat Iguazu indrukkenwender is dan de Niagra Falls in Canada. Na het zien, voelen en horen van de Devils Throut, moet ik hem gelijk geven. Wat een geweld, wat een feest! Op de zondag weer afgescheid genomen van Willemijn (door de haast niet afgescheid kunnen nemen van velen, bedankt allemaal!) en een vlekkeloze terugreis naar Montevideo.
Bij terugkomst moest ik als een gek naar mijn huis, spullen opnieuw pakken en me klaar maken voor de volgende trip. Gelukkig bleek de wintertijd ingegaan te zijn (nu is het +4 uur met Nederland) en had ik wat extra speling. Ik zou zondagnacht een bus nemen naar het noorden van Uruguay met een collega, om daar interviews af te nemen met doktoren. De geroemde gastvrijheid in het binnenland lachte ons direct tegemoet. Bij aankomst om 6.00 in de ochtend (!!) in Salto, werden we al vrolijk onthaald door de zus van een andere collega. En overal waar we kwamen werden we volgestouwd met voedsel, uitgenodigd om te badderen in de bekende spa´s van Salto of ongevraagd gechauffeurd naar onze volgende bestemming.
Maar het binnenland liet mij ook de keerzijde van de medaille zien. Tijdens mijn tour met de plattelands doktor langs 6 kleine dorpjes in de middle of nowhere, was te zien dat Uruguay feitelijk ook arm en onderontwikkeld is. De kleine poliklinieken zijn vaak vervallen en leiden onder het gebrek aan medische middelen. Schooltjes kampen met tekorten aan leermiddelen, kinderen moeten er doordeweeks blijven slapen op matrassen waar je je hond nog niet op laat poepen en de kleine huisjes zijn in erbarmelijke toestand. Maar er zijn toch goede projecten gaande via NGO´s, zoals de bouw van nieuwe huisjes (met financiele steun van de EU) en de lokale bevolking wordt financieel gesteund voor de zorg die ze krijgen van deze doktor. Desalniettemin is de 1euro bijdrage per maand, per persoon nog te veel voor velen...
De mensen zijn daarentegen onvergetelijk, enkele voorbeelden:
- De 30jarige lerares die zonder enige financiele of materiele steun, eigenhandig een schooltje opknapt en les geeft aan de 30 kinderen. Ze slaapt er ook, in een vochtig hok, vol insecten en in de winter ijskoud, tezamen met 5 andere kinderen. Vastberaden wil ze verandering brengen, het dorp voor zich winnen en de kinderen beter onderwijs gunnen.
- Een hoogbejaarde man, werkend en wonend in een vervallen supermarktje, annex kroegje, temidden van absoluut niks en geen cent te makken. Het bier mocht hoe dan ook niet betaald worden, rondje van de zaak. Hij was vereerd met dit bezoek.
- De kinderen die nog nooit een blonde Westeling hebben gezien
- De uitstroom van inwoners in een klein dorpje, die ten kostte van alles mijn slipper wilden repareren (het touwtje tussen de tenen was geknapt). En met succes.
- De gaucho die vertelde over de keer dat hij zelfmoord wilde plegen, omdat hij het gezeur van zijn vrouw zat was. De kogel was via zijn oor in zijn kaak terecht gekomen. Hij heeft het wonder boven wonder overleefd en leeft nog samen met zijn vrouw. Immers, zo grapte hij, nu hij doof is aan 1 kant kan hij haar gezeur toch niet meer horen.
- De verwarde oude vrouw die iedere dinsdag als de doktor zijn ronde maakt langs de dorpen hem tegemoet loopt over de zandweg. Normaal zit de doktor op de bijrijderstoel waar ik op dat moment zat. Ze had niks in de gaten en stak een heel verhaal tegen mij af, ze was zo blij om haar doktor weer te zien! Totdat ze zich afvroeg waarom de doktor zijn haar blond geverfd had. Haar dag kon niet meer stuk. Die van mij ook niet.
Nu op naar 3 dagen strand in Punta del Diablo, 3 dagen naar het historische stadje Colonia en vrijdag zie ik Willemijn weer. We zullen tot en met 30 maart door Argenintie reizen. Het is vakaaaaaaantieeeee!!!!
