Speciaal voor de afstudeerders die deze week de zaak weer moesten oppakken en Wikipedia al uitgelezen hebben, een stukje culturele afleiding. Tevens mijn laatste verhaal vanuit Santiago. Afgelopen week was ik naar een openlucht toneelstuk gegaan. Op het plein achter het presidentieel paleis zou een typisch Chileens en folkloristisch stuk worden opgevoerd. De scherpe lezer begrijpt dat ik écht niets te doen had en bovenal was het gratis. Met dit bezoek zou ik mezelf gaan overtreffen... of toch niet?
Omringd door een menigte van linkse hippies, antiglobalisten en wanne-be Che´s voelde ik me als een vis in het water. De gesprekken waren desalniettemin boeiend, omdat veel vrienden van Carla mij maar al te graag de sociale verschillen in Chili wilden inpeperen. Bijvoorbeeld de mijnindustrie (o.a. koper, sulfur) in het noorden, die hun smerige geld door kanslozen uit de mijnen laat halen. Het geld blijft in handen van de grote, vaak buitenlandse bedrijven en corrupte politici. De kanslozen krijgen een hongerloontje, hebben weinig rechten en werken onder erbarmelijke omstandigheden. Bovenal wordt dit Chileense kapitaal slecht geinvesteerd in de sociale voorzieningen van het land. Een gevolg is dat het gat tussen arm en rijk groter en groter wordt. Dit waren althans de woorden van een van de jongens. Later werd het enigszins genuanceerd door een van de leraren op school.
Voorafgaand aan het toneelstuk was er een demonstratie van de Mapuches, een volk dat voor de komst van de Spanjaarden ´het land Chili´ domineerden. Sinds jaar en dag wordt het volk onderdrukt door de Spanjaarden en heden ten dage door de overheid. Zo worden ze op veel plaatsen onteigend van hun ´heilige´ land, hetgeen zeer frequent leidt tot zeer geweldadige confrontaties met de ME. Als ´apenvolk´ hebben de Mapuches geen poot om op te staan en geweld is aldus hun enige middel om verzet te leveren. Na de moord op een Mapuche door een politieagent 2 weken geleden, hadden zij het openlucht toneelspel, achter ´hotspot´ presidentieel paleis, gekozen als hún toneel voor protest. Het zou toch een boeiende avond worden.
In traditionele kledij (naar mijn beperkte inzicht een Peruviaanse stijl die je in de OAD brochures ziet) en gewapend met spandoeken, leuzen en omringd door de pers, werd getracht de aanloop van het toneelstuk te ontregelen. Zonder succes. Ik zat rustig met mijn amigos te praten, net als de rest van de aanwezige niet-Mapuches. De toneelspelers namen hun teksten nog even door. Voor de Chilenen was een dergelijk protest blijkbaar alledaagse koek. Zelfs toen de zwaar bepanserde ME charges ging uitvoeren, hysterische Mapuche vrouwen afvoerden en het waterkanon dreigde in te zetten, bleef de rest van de toeschouwers net zo onbewogen als het gezicht van Jerney Kaagman. Het enige wat hen zou doen bewegen, waren traangasbommen. Want dat is echt niet relaxt... Of dit misschien ingezet zou worden? Ja, misschien wel, zo agressief is de ME wel. Ook tegen een protest van slechts 30 ´apen´? Geweld tegen Mapuches wordt geen moment geschroomd. Zelfs oma Mapuche werd door 4 man sterk hardhandig afgevoerd in een rijdend fort. De traangasbommen werden ons bespaard.
Aan het begin van het toneelspel was de ME verdwenen. Er was nog steeds een grote groep Mapuches aanwezig, die continu hun leuzen en kreten door het toneelspel krijsten. Tja, dit was voor mij echt een argument om het toneelspel niet degelijk te kunnen volgen. De kroeg bood een goede plek om verder te praten over Chili: problemen met de half miljoen Peruvianen die de ´Marokanen´ van Santiago zijn, het waardeloze bussysteem in Santiago en de smogproblemen in de Chileense winter.
En verder? Ik heb een eendaagse hike in de Cajon del Maipo gemaakt, waar ik onder een gletsjer heb gestaan. Ook de invloeden van ´global warming´ waren, volgens de experts, pijnlijk aanwezig. De gletsjer smelt als een dolle en waar voorheen een grote gletsjer en een meer was, is heden ten dage niets meer dan berg en een kleine ´lagoon´. De feestjes en lessen vlogen voorbij. Mijn Spaans gaat prima en deze vrijdag is alweer mijn laatste lesdag. Die vrijdagavond reis ik naar Pucon met een groep van de school. Ik zal daar blijven tot en met ongeveer vrijdag de 18de, om via Santiago met de bus naar Buenos Aires te reizen. Daar zal ik de boot pakken naar Montevideo, alwaar naar het schijnt mijn appartementje in de oude stad op me wacht. Geschatte reistijd in totaal: een kleine 35 uur. Appeltje eitje.
Er staan wat nieuwe foto´s op de website van uiteenlopende activiteiten. Zoals misschien af te leiden uit de foto´s, zal ik Santiago en mijn amigos gaan missen. Ik ben zowaar gehecht geraakt aan alles wat ik hier heb. Anderzijds ben ik het gastgezin, de kliekende Brazilianen in de school en de blaffende honden in de ochtend wel beu. Ik kijk uit naar nieuwe avonturen. Vamos!
