¡Feliz año nuevo! Laat ik eerst eens beginnen met wat bedankjes voor alle wensen en berichten. Ik wens jullie precies hetzelfde toe, ook als het negatief was. Ik kan de berichten erg waarderen, perfecto!
In tegenstelling tot mijn vorige bericht, verbleef ik van zondag tot en met dinsdag hoofdzakelijk in Viña del Mar, een naar Chileense begrippen luxeuse badplaats dichtbij Valparaiso. Samen met Sebastiaan en zijn vriendin Carolina (´amigos´ en leraren van de school), sliepen we aldaar bij zijn oma. Hoewel dit niet per direct als een innerverend begin klinkt, was het een nieuwjaarsavond om niet snel meer te vergeten!
Het begin was typisch. Tot het laatste moment was ik in het ongewis over de plannen, een half uur te laat kwam Sebastiaan aangekakt op de afgesproken plek, om vervolgens eerst nog in zijn huis te gaan eten en een pot pils te drinken. Ik raak gewend aan dit bestaan, ten slotte heb ik alle tijd van de wereld hier. Ook zou het onzeker zijn over onze kansen om een busticket te bemachtigen, aangezien honderdduizendenden inwoners uit Santiago hun oudjaarsavond in een van beide bovengenoemde plaatsen willen vieren. En de bus hét vervoersmiddel in Chili. Zonder moeite hebben we een ticket weten te bemachtigen en zijn we die drommen mensen tegengekomen.
De dag en middag voor oudjaarsavond hebben we op het strand doorgebracht. Omdat er problemen zijn met de ozonlaag in bijna heel Chili, is een factortje 50 voor deze melkfles geen overbodige luxe. Op 31 januari om 20.00 lokale tijd is er een Grolschje opengetrokken op het strand: Feliz año nuevo para este Holandés! Na al anderhalve dag Spaans gepraat te hebben, gingen de gesprekken ook iets vloeiender. Ik begin mijn Chileense vrienden dan ook al beter te leren kennen, hetgeen andere lichten werpt op hen (positief, indringend en boeiend!).
Samen met Sebastiaan´s familie (veel neven) is het galgenmaal van 2007 smakelijk weggezet. Oma begon ook tipsie te worden, aangezien ze het dranktempo van de mannen geen moment schroomde. Ik had mezelf als uiterst sympatieke en welbespraakte jongeman getoond, vond oma, waardoor een fotosessie mijn dank moest worden aan haar voor de Chileense gastvrijheid. Ik kwam er écht niet onderuit, zelfs de fotoboeken van Sebstiaan als kind werden me door de strot geduwd. Por favor, no mas cervezas para abuela!!!!
Tegen 23.00 zijn we naar het strand gelopen, wat om de hoek lag. Bepakt en bezakt met bier, pisco (lokale drank, lekker!), rum en natuurlijk champagne. Het strand was afgeladen, de sfeer was goedlachs en uitbundig en de spanning liep hoog op. Immers, er lagen 22 miljoen ´vuurwerkbommen´ van meer dan 1 miljoen US$, verdeeld over 25 vlonders in de zee over een afstand van 21km langs de kust. Gedurende bijna een half uur, was het schouwspel dan ook adembenemend. Overigens moet ik nog steeds wennen aan de wijze van feliciteren of uberhaupt groeten. Dat gaat immers gepaard met veel omhelzingen, gekus (geen 3, maar 1) en natuurlijk handgeschud. Ook met vreemden overigens. Dus na middennacht ben ik wel over deze ´cultuurshock´ heen gekomen.
Na een groot feest op het strand, zijn we richting Valparaiso gegaan voor een nog groter feest. Eenmaal daar aangekomen, was hét plein afgeladen. De DJ was perfecto en tot midden in de ochtend hebben we staan dansen. Maar ook veel ouwehoeren met Jan en alleman (en Jorge), want ik blijf een interessante gringo. Zonder slaap, uitgeput en voldaan was ik om 14.00 weer terug in Santiago. Aldaar hebben de 17 uur slaap me goed gedaan, ik leef weer.
Nieuws in het kort. De hike zaterdag ging niet bij gebrek aan deelnemers. Mijn Spaanse capiciteiten herwinnen zichzelf. Het weer in Santiago is heet, droog en heet. Ik ben ontsnapt aan een straatinterview door een Chileense nieuwszender. Ik heb moeite met het vinden van een gave trip voor na mijn lessen in Santiago. Ik ben gepromoveerd naar klas 2b. Rob en Q hebben gezoend. De elfstedentocht in Santiago gaat definitief niet door ´deze winter´.
Voor zover Mark uit Santiago, chau!
