Het is een cliche, maar ik moet het ook toegeven: de tijd vliegt voorbij. Al meer dan de helft van mijn tijd in Santiago is achter de rug en nog 2 weken van studie voor de boeg. Hoewel, volgende week staan er slechts 3 dagen van studie op de planning. Ik ga zondag tot en met dinsdag naar een huisje in Viña del Mar om oud en nieuw te vieren. De overige lesuren kunnen in de resterende dagen worden ingehaald... gelukkig maar.
Hoewel ik de vorige keer nog enthousiast was over mijn Spaans, merk ik nu toch dat ik geen talenknobbel heb. De progressie laat het nogal afweten en ik stapel fout op fout, terwijl de rest van mijn klasje als een speer gaat. Oke, de (vele) Brazilianen hebben een enorm voordeel, omdat er veel overeenkomsten zijn tussen beide talen. Maar het Duitse meisje Anita dat tegelijkertijd met mij begon, spreekt al Spaans als een dolle. Mierda!
De kerstdag, want hier wordt er maar 1 gevierd, was bijzonder. Afgezien van de kerstman op straat die zich het laplazurus zweet, versierde dennenbomen onder de zon en Spaanstalige jingle-bells, is pizza en bier ook een interessante vervanging van het gourmetstel. Met een groep studenten van de school hebben we navidad gevierd en in de avond op een dakterras, 25 verdiepingen hoog, genoten van het uitzicht over Santiago. Perfecto!
Eindelijk heb ik wat foto´s ge-upload. Velen zijn genomen in Valparaiso (Va al paraiso = ga naar het paradijs), een stad dichtbij Santiago en onderdeel van UNESCO´s werelderfgoed. Het is gebouwd tegen een stijle heuvel, wat de architectuur van sommige gebouwen erg interessant maakt. De kleuren, muurschilderingen, relaxte atmosfeer en rare stijle personenliftjes (fenicular), die bijna loodrecht tegen de heuvel oprijden, is voor velen reden om verliefd te worden op dit stadje. Als cultuur barbaar is mij deze passie voor de stad ontgaan, hoewel ik het een erg leuke trip vond.
Ik heb Santiago al redelijk in de pocket. Ik weet onderhand redelijk goed de weg te vinden, dus de taxichauffeurs maken me ook niks meer. Ik zit niet meer als een opgeschoten konijn in de metro en doe mee met de grootste hobby van de Chilenen: staren. Het is me verteld dat vooral de mensen in Santiago houden van mensen kijken. Nou ben ik ´veel mens´, en ook nog eens anders, dus ik ben onderhand gewend om leidend voorwerp te zijn van hun hobby. En ik doe gewoon mee, sans gene.
Vanavond staat er een Engelstalige stapavond op het menu. Jackie, een meisje uit Australie en net genezen van een ´bacterial braininfection´, zal uitleggen hoe de Chileense ziekenhuizen er van binnen uit zien. Samen met señor Pitt (Amerika, lijkt sprekend op Prins Pils) en Jane (hyper-conservatieve Canadees) gaan we naar een restaurantje bekend om de vele bekende filmsterren, schrijvers en andere kunstzinnigen. Het kost geen drol en het eten is goed. Zo niet, dan zet ik mijn beste Spaans in (speciaal voor Koen): ¡¿Hola árbitro, donde están mis bocadillos?!
Saludos y feliz año nuevo para todos!
