'Oi!
Twee weken geleden ben ik uit Hanoi vertrokken, nadat ik m'n koorts kwijt was en ik even alledaagse dingen zoals wasjes, boodschapjes, emailtjes en dergelijke heb kunnen doen. Ik was behoorlijk lui geworden van deze dagen van rust en dat zette zich door in het kopen van een vliegticket naar Da Nang, zodat ik voor 20 euro meer een 12 uur durende busrit kon besparen. (sorry milieu)
In Da Nang (centraal Vietnam) kwam ik 'savonds aan en nadat de Lonely Planet me weer eens naar een niet bestaand hotel had gestuurd (ik ga dat boek binnenkort ritueel verbranden) en uiteindelijk natuurlijk een ander hotel vond, heb ik onder het 'genot' van kippengevechten op de buis wat gegeten in een restaurantje. De volgende dag besloot ik m'n reis voort te zetten naar het nabij gelegen Hoi An. Hier 'ochtends aangekomen voelde ik me gelijk helemaal op m'n gemak. Het niet al te grote Hoi An heeft een mooie historische binnenstad, die op de culturele erfgoedlijst van Unesco staat en waar overdag geen brommers mogen rijden. Deze laatste was ik na 7 dagen stad, zowel qua geur als lawaai, bijzonder beu geworden. Desondanks alle toeristische winkeltjes leek Hoi An dus een ideale plek om eens in _rust_ een kopje koffie te drinken en te schrijven. Helaas ging diezelfde namiddag de hemelkraan open om voor de volgende dagen niet meer dicht te gaan...
Die avond ben ik met wat nieuwe engelse vrinden uit het hostel gaan poolen. Zij vertelde dat ze de volgende dag naar de My Son ruines in de buurt gingen.. ik ging mee. Om 5 uur vertrokken we per minibus naar het eeuwenoude religieuze centrum van het Champa-rijk. De Indisch Hindustaanse bouw van deze temples is overal in de regio terug te vinden, met natuurlijk Angkor Wat in Cambodia als kroonjuweel. Helaas zijn in My Son van de circa 70 temples nog maar 20 intact, omdat de Amerikanen de plek hebben gebombardeerd vanwege een vermoeden dat mensen zich daar schuil hielden. Voor ons betekende dit dus; netjes op de paden blijven lopen. :S De trip was desondanks de prachtige plek en architectuur niet echt een succes. Het regende keihard en van een 'mystieke zonsopgang' was niet te spreken. De rivieren rond My Son waarschuwde ons, al heftig kolkend, wat ons te wachten stond...
Op de terugweg van My Son kwamen we erachter dat het water in de afgelopen 3 uur met een aantal meters was gestegen. Rivieren waren al uit de oevers en bruggen werden onbegaanbaar. Meerdere malen hebben we ons met de minibus door het sterk stromende water moeten begeven. Terug in Hoi An bleek dat we gelukkig net op tijd waren, want nog geen halve dag later was het water 2x zo hoog. Vanuit een cafe aan de rand van het gedeelte van het oude centrum dat nog niet onder water stond, heb ik zitten aanschouwen hoe het leger uittrok voor noodhulp en de lokale bevolking op alle manieren probeerde hun spullen uit de winkels te redden. Er kon echter weinig worden gedaan, omdat er een groot tekort aan boten was en de stroming vaak te sterk was... Tegen de avond terug bij het hostel, bleek dat ook die straat onder water stond... oeps. Terwijl ik met een paar mensen uit het hostel rond 1 uur 'savonds nog beneden zat te drinken kwam het water langzaam ons hostel binnenzetten. Na het personeel geholpen te hebben koelkasten, banken en tafels in veiligheid te brengen ging ik naar bed. De volgende ochtend kwam het water bijna tot aan de eerste verdieping, wat betekende dat we vastzaten.
Al snel kende ik alle mensen in het hostel en met een paar Nederlanders eindigde ik al chillende op de kamer. De groep werd steeds groter en uiteindelijk zaten we met zo'n 12 mensen sterke verhalen te verzinnen over 'How we met in `Nam' :). Een Israelisch meisje wist op een gegeven moment een boot te regelen en ging voor iedereen boodschappen halen. First things first; water, vodka en sigaretten. :D Na een maaltijd van instant noodles, georganiseerd door de hoteleigenaren, hebben we in het kaarslicht al vodka drinkende muziek gespeeld en geluisterd... erg sfeervol en een mooi moment van human bonding :)
De volgende dag was het water niveau gelukkig terug tot kniehoogte en konden we een evacuatieplan gaan maken. Na eerst in een ander hotel te zijn ingetrokken kwamen we na veel vragen en veel verschillende verhalen de conclusie trekken dat er over land de komende dagen geen mogelijkheid was om de stad te verlaten. En dus was het rennen geblazen voor een van de laatste vliegtickets naar Ho Chi Minh City (Saigon) voor de volgende dag. De rest van m'n tijd in Hoi An heb ik met m'n schotse, engelse, franse en israelische vrinden heftige discussies gevoerd onder het genot van vruchtensapjes en loempias.
Ho Chi Ming City is waar ik nu zit. Het is een echte stad stad en dat zie je aan de mensen; modern en blikken vermijdend, aan de architectuur; hoogbouw, neon en billboards en aan het nachtleven; sin city. Ik heb een 4 dollar kamer in het budget district van de stad en dit is de plek waar compleet backpackend Vietnam zich verzameld. Continu kom ik mensen tegen die ik ken uit Hoi An, Da Nang of Hanoi.
Na gisteren goed uitgeslapen te hebben van een lange nacht van stappen, ben ik te voet de stad gaan verkennen en heb een bezoek gebracht aan het niet-te-missen American War museum. Uiteraard was dit nogal indrukwekkend, met name vanwege de grote hoeveelheid aan foto's die er destijds gemaakt zijn.. Bah oorlog en bah amerikaanse politiek. :S
Vandaag ga ik wat nieuwe kleding laten maken, want m'n broeken worden oud. Verder nog geen concrete plannen, omdat het slechte weer deze kant op lijkt te komen en dat kan alles veranderen. Ik wil in ieder geval nog naar de Mekong Delta en dan door naar Cambodia...
Chao
