De zomer komt eraan en vooral Digna heeft daardoor weer een
beetje extra energie om de laatste weekjes voor onze vakantie er nog even
tegenaan te gaan. Al hebben we echt zin in een paar weekjes niks en gezellig
met de ouders van Digna naar Patagonie te gaan voor een portie toerisme. Dat krijg
je als de routine erin sluipt en de lange werkweken achter de computer ons een
beetje gaan opbreken. Met kerstmuziek proberen
we alvast een vakantie/kerstgevoel op te wekken omdat het weer (zomer!) en de
stad ons dat gevoel niet geven. Hier nog geen kersthits op de radio, geen
etalages vol Kerstmannen en geen verlichting in de bomen. Misschien dat het nog
komt…..
Vorige week zijn we weer naar ons projectgebied gegaan voor
een paar vermoeiende dagen met workshopjes in de klasjes en met vooral heel
veel spaans praten. Dit gaat steeds beter maar kost toch altijd wel veel
energie. Echter maakte onze Uruguayaanse safari veel goed! Vorig bezoek hebben
we een gaucho ontmoet in een pulperia (winkel/bar) in the middle of knowhere. Hij nodige ons
uit om een keer langs te komen op zijn ranch. Zo’n aanbieding laten we
natuurlijk niet schieten en met een Jeep uit het jaar nul, die we van dokter
Soto konden lenen zijn we nog verder het platteland ingehobbeld.
Wat een
belevenis, het leek net een safari, maar dan tussen de koeien en schapen.
Aangekomen op de ranch werden we verwelkomd door de kelner die net bezig was
een lekkere hartige taart te bakken. De dueno kwam een beetje later, die was
nog te paard om de schapen bij elkaar te lokken. We kregen een rondleiding op
de ranch, inclusief de slachtplaats.....geen fijne plek! Maar het idee dat de
beesten hier een geweldig leven hebben en het vlees dus niet biologischer kan,
maakt een boel goed. Geen volgespoten koeien in kleine hokken, waardoor het
vlees ook een stuk lekkerder is! Kunnen we in Nederland wat van leren!
Na een
biertje en een hartige taart was het tijd om weer met de jeep terug te gaan
naar het huis van dokter Soto. Gelukkig werkten de lichten van de jeep, alleen
kregen we hem niet meer aangeslingerd. Motorklep open, telefoontje aan dokter
Soto voor het geheim en daar ging ie weer! Hobbel de hobbel, stuiter de
stuiter, op naar bed, met iemand achterin die de benzine jerrycan met een steen
dicht moest drukken om niet te veel benzine te verliezen!
Gelukkig achteraf dat we nu zo’n mooi avontuur beleefd
hebben, want eigenlijk zou Mark helemaal niet meegegaan zijn. Die zou namelijk
tegen de wereldtop spelen in de Zuid Amerikaanse Champions league voor
volleybal, met de landskampioen van Uruguay. Helaas door een blessure heeft de
coach voor meer zekerheid gekozen en kon Mark, na behandelingen van de
fysiotherapeut van het beste voetbalteam van Uruguay en een heleboel poespas,
toch thuisblijven. Achteraf misschien wel goed, want tegen de landskampioenen
van Argentinië en Brazilië had hij waarschijnlijk een helm nodig gehad.
Remy, onze Zwitserse huisgenoot, heeft er inmiddels alweer
drie maanden opzitten en heeft deze week ons huis verlaten om nog twee maanden
te reizen in Zuid Amerika. Na een bezoek aan mercado puerto (een treinstation vol
met barbequeplaatsen waar je van alles kunt eten), een carnaval museum, een
pannenkoekenfeestje en een dikke knuffel hebben we hem uitgezwaaid. De kamer is
dus weer leeg en het huis bestaat nu weer uit ons en Oski.
