Macanudo, vamos rapidos. De tijd vliegt voorbij en we hebben
flink wat achter de culo. We zitten al over een kwart van ons geplande verbijf
in Uruguay. Meer en meer maken we onderdeel uit van Uruguay en haar reilen en
zeilen, maar worden we nog meer Europees gezien onze overvolle agendas. Que
paso?
In
het weekend van 24 tot en met 27 september waren Joyce en Bram op bezoek in
Uruguay. Na een hektische aankomst en een klein biertje in de oude stad, hebben
we de dag erop de bus genomen naar het zogenaamde Paradijs van Uruguay: Cabo
Polonio.
Concept:
geen elektriciteit, geen verkeer en achter rijen van duinen een dorpje op een kaap in
een natuur reservaat. Huisje huren op het strand, zonnetje, hangmat, parrilla
en even helemaal niks. Behalve voor padvinder Bram, die het halve weekend het
vuur niet aan kon krijgen.
De
enige andere inspanning was De Grote Zoektocht naar een zeeleeuw. Die zouden
daar wild rondhobbelen. Survivaltocht over rotsen in zee, verrekijker mee
(zoals alle Uruguayanen) en na uren zoeken, ja! Kijk daar zwemt er een. Dik
content naar attractie 2: de vuurtoren. Babbeltje maken met de opzichter, die
ons verwijst naar het achterdek van de vuurtoren (vuurtoren jargon). Liggen er
100.000 van die dikzakken op steenworpafstand te mekkeren. Super mooi, net als
de gespotte walvis.
De
week erop zijn we naar Corboba, Argentinie gegaan. Mark had een
volleybaltoernooi en Digna kon ook gezellig mee. De organisatie was Zuid
Amerikaans. We hebben 15h in de bus gezeten voor 3 wedstrijden van 2 sets in 3
dagen. Het was desondanks vermoeiend, door het bier, de schreeuwende hockey
sletjes en het vele spaans. Top weekendje, wederom.
We
vinden beide onze eigen activiteiten, niet geheel verkeerd als je alles al
samen doet. Maar in Uruguay is het allemaal soms even net niet. Zo is Mark
gevraagd om met de landskampioen van Uruguay voor een week mee te gaan naar de
Zuid Amerikaanse beker volleybal in Argentinie, eind oktober. Vet. Serieuze
aangelegenheid, waar ze spelen tegen de wereldtop uit o.m. Brazilie en
Argentinie. Maar trainingen bestaan soms uit potjes 'jokeren' in een schuurtje, terwijl de helft van de selectie maar komt opdagen. De trainer en zijn ontelbare assistenten
geven de voorkeur aan een mate.
Digna
speelt candombe, een trommel die door de Afrikaanse slaven naar Uruguay is
gebracht. Elke avond is er in Montevideo wel een optocht in de straten, erg
sfeervol. Ze heeft privelessen, of althans dat is de bedoeling. Maar na 3 weken
3 keer voor een gesloten deur en ondanks goede beloftes van amigo Miguel, lijkt
toch de tennis het te gaan winnen.
En
het werk? Werkweken van soms 60h, hebben we bijna een prijs gewonnen, zijn we
net terug uit Valentin (vet leuk wederom) en ervaren we wat eten op het
platteland inhoudt. Het lijstje: koeiendarm, nieren, klieren, caipibara, gordeldier,
emu en haar eieren zo groot als handballen. Ricisimo!
