The Kurdistan Adventure How it began, what went down and the aftermath

Visum 2

IRAQ | Friday, 22 June 2007 | Views [871]

“Ey”, roept een soldaat die meteen naar zijn geweer grijpt. “No camera!”. Ik speel de onwetende toerist en mompel een “sorry”. We staan samen met Anwar in de christelijke wijk Ankawa. Het is de zevende dag van ons verblijf en dus hoog tijd om onze tiendaagse visums te verlengen. Anwar gaat in gesprek met de mensen en nadat we zijn gefouilleerd en onze tas vluchtig is doorzocht kunnen we doorlopen. Eenmaal binnen volgt nog een ronde fouilleren en moeten we wederom onze tas laten doorzoeken. Mijn camera, reislamp en memorecorder worden eruit gehaald en achtergehouden. Ik weet dat mijn zakmes ook nog in een zijvakje zit, maar ze zien het niet en ik besluit verder mijn mond maar te houden. Eenmaal binnen begint een interessant kastje/muur gebeuren. We lopen meteen door naar het kantoor van een hoge meneer. Maar dan blijkt dat we foto’s nodig hebben, en die hebben we alledrie niet bij ons. We krijgen aanwijzingen en vertrekken de wijk in. Een stukje verderop doemt midden in een zijstraat een klein hokje op, er staan wat mensen omheen te zwaaien met een paspoort of andere papieren. Dichterbij gekomen zie ik een enorme Canon-printer en wat opengeschroefde computersysteemkasten. De twee vierkante meter die is afgezet met metalen stukken en golfplaat blijkt een mengeling van oud en nieuw, een fraai multimediacentrum. Met een digitale camera worden foto’s van ons genomen en op een aftandse printer worden ze uitgeprint. Na een minuut of twintig wachten in de genadeloos brandende zon kunnen we terug. Weer binnen is onze eerste stop een bureau dat op een binnenplaatsje staat. Twee personen vullen voor ons een uitgebreide vragenlijst in waar zelfs onze telefoonnummers in Nederland op vermeld worden. De tweede stop is een klein, glazen hok. We moeten onze handtekeningen zetten en de dossiers gaan door naar een volgend glazen hok. Als de dossiers daar eenmaal weer naar buiten komen vervolgen we naar een ander gebouw, waar we één voor één uitvoerig ondervraagd worden. Op de vraag welk geloof we aanhangen is “atheïst” geen optie als antwoord, dus ben ik maar weer eens Christelijk. Ze willen weten hoeveel vrouwen ik heb, in welke landen ik ben geweest en wanneer dat was. Maar ook komen Nederlands bier en Rambo voorbij (“ah! Cinema teacher. RAMBO!!!) Een grappig gesprek dat ik moet beëindigen met een vingerafdruk. Nadat we alledrie zijn geweest gaan we ergens de trap op. Anwar duikt snel naar binnen en dan kunnen we eindelijk naar de laatste horde. Nog een handtekening en na anderhalf uur hebben we een mooie nieuwe stempel in ons paspoort.

Tags: The Planning Phase