Ik wandel het hotel uit en krijg de gewoonlijke hitteklap in mijn gezicht. Over een uur heb ik afgesproken met Beri om de lessen voor morgen voor te bereiden. Omdat mijn richtingsgevoel niet bepaald briljant werkt begin ik maar met een lange, rechte weg achter het hotel. Er zijn weinig mensen op straat, iedereen schuilt voor de zon. Ik loop de droge, stoffige weg vol kuilen uit. Alles is duidelijk in opbouw na verwoesting. Afgebroken huizen, hopen stenen en veel bouwapparatuur. De kleine kinderen die buiten op straat rondscharrelen kijken me nieuwsgierig aan. Na een kruispunt besluit ik maar een gokje te wagen en wat verder te slenteren. Ik kom terecht in een drukke straat waar allemaal kleine winkeltjes naast elkaar zitten. Voornamelijk onderdelen voor machines, schroeven, moeren en slangen. Het is hier nog warmer en er hangt een vreemde, uiterst onaangename geur. Overal staan generatoren te ronken en de verschillende walmen die daarbij vrijkomen vermengen zich met het afval dat her en der verspreid ligt. Als ik bij een zijweggetje stilsta hoor ik gegiechel achter me. Een deur staat op een kier en twee meisjes gluren me aan. Ik weet niet of ik terug moet lachen dus knik ik vriendelijk en wandel door. Ik loop langs bouwvakkers die de hitte ontvlucht zijn en liggen te slapen in de schaduw, een oude man die fruit verkoopt vanaf zijn brommer. Ik neem alle indrukken in me op, maar het zijn er teveel. Gelukkig heb ik nog een maand de tijd.
In de middag sleutelen Beri en ik wat aan onze lessen voor de komende dagen en Bill komt er al snel bij. Maar omdat er nog steeds veel informatie ontbreekt houden we het even vaag. Rond vier uur is het tijd om wat te rusten of te mailen. Ik ga op bed liggen en dommel weg. Drie kwartier later schrik ik wakker van de telefoon. Shaida, één van de studentes en tevens kamergenote van Beri, nodigt me uit om naar haar film te komen kijken. Ik haal Bill op en we zien een prachtige, korte documentaire over een bejaarde vrouw die elke dag zware arbeid verricht en in de middag naar huis gaat om voor haar geestelijk gehandicapte zoon te zorgen. Dan is het weer tijd om even met Jano te overleggen onder het genot van een Turks kopje koffie. Lekker, maar niet zo briljant als de rijke, volle smaak van de ‘gewone’ koffie hier. De vorm van de workshop verandert weer iets en blijft sowieso onzeker door het wel of niet komen van de Arabische studenten. Vanwege de bomaanslagen in Bagdad mogen ze daar niet vertrekken. En ook als het vandaag en vannacht rustig blijft en morgen de curfew wordt opgeheven, is het maar de vraag of er al weer snel vliegtuigen zullen vertrekken. Een optie zou dan zijn om ze met de auto te laten komen, maar de weg van Bagdad deze kant op schijnt een soort wilde westen te zijn van bandieten en andere moordlustig volk. Het is niet bekend of de studenten soennieten of shi’ieten zijn en dat maakt een wereld van verschil om veilig over de weg te kunnen. Afwachten dus. We bedenken een vorm waarbij we nog alle kanten op kunnen. Voorlopig worden het lessen in de ochtend, en persoonlijke hulp met het script in de middag. Omdat de neef van Beri alleen vandaag nog in de stad is zoekt ze hem op en Jano, Bill en ik blijven achter.
We hebben het uitvoerig over Koerdistan. Bill maakte een documentaire op een legerbasis in Amerika en sprak met een aantal hoge types. Daardoor is hij er van overtuigd dat de kans vrij groot is dat Amerika binnen enkele jaren volledig uit Irak zal vertrekken. Dus ook uit het buffergebied tegen de grens van Turkije en Iran. Een scenario dat een behoorlijk ramp zou kunnen betekenen volgens Jano, omdat Turkije dan zeker met het leger verder zou trekken. Om nog te zwijgen van andere groeperingen die een stad als Kirkuk maar wat graag weer in handen zouden willen krijgen. Jano gelooft niet dat Amerika volledig zal vertrekken, maar vooralsnog lijkt Bill wel erg op de hoogte. Achter zijn sloffige voorkomen en praatjes over The Simpsons of The Apprentice schuilt een politiek kenner met een akelig scherp, analytisch vermogen. Een toekomstbeeld drijft boven waarbij alle inspanningen om op te bouwen voor niks blijken te zijn geweest. Aan tafel is het verder een komen en gaan van bekenden van Jano. Een man uit Brussel schuift aan die een paar weken opnames maakt voor een documentaire over een Koerdische dichter. Hij komt via Turkije en vertelt dat het er momenteel erg onrustig is. Aanslagen die van verschillende partijen zouden kunnen zijn, waarbij iedereen elkaar als schuldige aanwijst. Terloops waarschuwt hij me voor een grote schaal salade die wordt neergezet en het effect daarvan op mijn spijsvertering. Zou ik gisteren geluk hebben gehad toen ik eenzelfde schaal heb verorberd? Details. Ik voel me lichtelijk uit de toon vallen omdat ik geen “my friend Michael Stipe said…”, “I was at this baby shower and Philip (Seymour Hoffman) told me….” of “I always got my video’s from Quentin and he would get all excited and start ranting about”-verhalen heb. In tegenstelling tot Jano en Bill. Maar tegelijk zijn ze erg leuk om te horen.
Jano vertrekt uiteindelijk om thuis te eten met zijn kinderen en Bill en ik wagen ons aan de spaghetti. We praten over Amerikaanse en wereldpolitiek en ik voel me met vlagen erg ongeïnformeerd (wist je dat China de ellende in Darfur het beste op zou kunnen lossen omdat ze daar financieel zo aanwezig zijn?). Gelukkig hebben we het ook over South Park en verschrikkelijke Adam Sandler films, onderwerpen waar ik wel volwaardig over mee kan praten. Op de achtergrond kijkt het personeel naar de live voetbalwedstrijd Irak-Iran. Een aantal maal springen ze op en we horen regelmatig geroep. Helaas blijft het een teleurstellende 0-0. Heerlijk hoe sommige zaken over de hele wereld hetzelfde zijn. We gaan vroeg richting kamer omdat het vanaf morgen een paar dagen flink hard werken gaat worden. De hele dag les, persoonlijke begeleiding en in de avond een film met discussie (onze lijst van titels is tot op dit moment: Eraserhead, Baraka, Lost in Translation en Osama.) Zodra ze allemaal een script hebben dat staat, en een plan voor budget (ze krijgen alle 20 een budget van 2000 dollar), casting etc gaan ze op pad en krijgen we het weer wat rustiger. Tot die tijd zullen de stukjes hier waarschijnlijk ook wat minder frequent en lang worden. Ik probeer wel regelmatig wat nieuwe foto’s up te loaden in de gallery.
