The Kurdistan Adventure How it began, what went down and the aftermath

Rond het middaguur verzamelen we in het restaurant van het hotel. Eerst even wat eten. Van de gerechten op de kaart is er 1 zonder vlees. Spaghetti, maar helaas is die op. Een kommetje rijst met tomaten/courgettesoep dan. Terwijl de rest hele borden vlees zit weg te werken geniet ik van mijn simpele maaltijd. Aan tafel zitten Beri, Bill (de Amerikaan), Jano (de regisseur) en twee studentes. Een van de studentes is al een behoorlijk ervaren filmmaakster, open en vrij. Ze draagt een spijkerbroek en een shirt en drinkt bier. Het andere meisje heeft een hoofddoek en is heel timide. Ze spreekt een klein beetje Engels en glimlacht vriendelijk om haar heen. Jano vertelt dat ze haar vader voor haar ogen vermoord hebben. Terwijl hij het vertelt blijft ze vriendelijk glimlachen, alsof ze nog steeds een beetje in een emotionele shock zit. Diep in haar ogen zie je de pijn sluimeren. Na het eten blijven we met zijn viertjes over om de opzet van de workshops door te nemen. De eerste periode zal vooral gericht zijn op het maken van het script. De hele dag door zullen ze lessen krijgen, afgewisseld met individuele begeleiding. Zodra ze aan het filmen slaan zullen we dan ook echt naar de locaties gaan om daar te kijken hoe het gaat en aanwijzingen te geven. Een grote groep studenten blijft in en om Erbil, maar er zijn er ook die teruggaan naar andere steden. Vanaf volgende week zullen we dus ook meer van het land te zien krijgen. In die periode heeft Jano ook wat andere zaken ingepland, zoals een dag richting de bergen waar het echt paradijselijk mooi schijnt te zijn, en een dag op de set vaneen Amerikaanse filmploeg die toevallig in de buurt is. Nadat er min of meer duidelijke afspraken zijn gemaakt wandelen we even door het hotel. Op de derde verdieping, waar de temperatuur al bizar hoog is, is het lokaal waar we de lessen zullen geven. Na het lokaal te hebben gezien gaan we het dak op waar de zon genadeloos zijn stralen op ons loslaat. Rond de 48 graden. Maar het is het waard. Het uitzicht is prachtig. Aan de ene kant, in een vage mist, de bergen, aan de andere het oude stadscentrum dat op een heuvel ligt. De stad is een mozaïek van betonnen muurtjes, kubussen en verlaten weggetjes. We staan allemaal even stil te genieten van het uitzicht. Wederom besef ik me even hoe bizar dit allemaal is. Vier weken geleden zat ik nog nietsvermoedend in mijn dagelijkse Westerse ritme, en nu sta ik vier hoog op een dak in Irak. Na met Bill besproken te hebben dat we echt wat time lapses van opkomende en ondergaande zon moeten maken voor onze eigen documentaire over de hele maand, gaan we allemaal even een paar uurtjes rusten. Te rusteloos sta ik al snel weer in mijn eentje op het dak om foto’s te maken. In de avond gaan we met Jano, zijn vrouw en kinderen uit eten. Met zijn allen in een grote auto gepropt rijden we in wild west stijl door de stad. Beri merkt op dat Koerden echt overal kunnen chillen, en het is inderdaad verbazingwekkend waar je overal groepjes mensen verzameld ziet. Op minuscuul kleine stukjes groen tussen de wegen in zijn ze aan het voetballen, of aan het kletsen. Toeterende auto’s in een verkeerssysteem is dat er geen systeem is. Getoeter, regelmatig piepende remmen en het recht van de sterkste. Maar het loopt allemaal soepel. Nadat ik weer de zonderling uit moet hangen met mijn “no meat, no fish. No, chicken is meat as well“ hebben we een heerlijk etentje. Het voelt allemaal erg natuurlijk om daar zo te zitten en te spelen met het 3 jarige jochie van Jano, te kletsen via de vertalingen van Beri en te lachen met Bill. Na het eten vertrekken we nog naar het huis van Jano. Een groot huis met een kelder waar menig Westerse filmmaker jaloers op zou zijn. Apparatuur van muur tot muur, een geluidsstudio, beamer etc. We kijken wat korte filmpjes van studenten waarbij de elektriciteit een aantal keren spelbreker is. Als zowel Bill als ik grondig instorten door ons slaapgebrek is het weer tijd om richting hotel te gaan. En dan eindelijk een lange, heerlijke nachtrust.