Zaterdag zijn we vertrokken vanuit Ubud richting het eilandje Gili Meno (eilandje voor de kust van Lombok). Met onze inmiddels vaste chauffeur gereden naar Padang Bai, een haventje aan de oostkust van Bali. Daar zou de Perama boot naar de Gili eilanden vertrekken. De heenreis zullen we niet snel vergeten.
De boot waarmee we zouden gaan was een heel stuk kleiner dan wij hadden verwacht. Het leek nog het meest op een piratenschip, dat al scheef en stuiterend op de golven in de baai lag. Met 1 klein sloepje werden alle passagiers en bagage (zo'n 70 mensen) vanaf het strand vervoerd naar de boot. Dat duurde uren en was een grote ongeorganiseerde bende. Met natte voeten stapten we op de boot. De kapitein kondigde al aan dat het waarschijnlijk wat langer dan de geplande 4 uur zou duren vanwege het slechte weer. Hij kreeg helaas gelijk. De boot ging gigantisch tekeer op behoorlijk hoge golven en al snel werden veel mensen zeeziek. Helaas kon Lars het ook niet droog houden. Het was heel sneu hem zo te zien; hij zag echt groen en geel tegelijk. Ikzelf kon alles nog net binnenhouden, maar voelde me ook verre van lekker.
Degene die nergens last van had was onze dappere Roos. We kregen van veel mensen te horen dat ze ontzettend onder de indruk waren van Roos. Ze zat de hele tijd rustig op een bankje, terwijl wij druk waren met Lars en op zoek waren naar het beste plekje op de boot. Lars bleef de hele reis last houden van zeeziekte. Uiteindelijk kwamen we in de buurt van de Gili-eilanden. Het was inmiddels hartstikke donker en we werden met nog 2 Italianen met een klein bootje naar Gili Meno gebracht. Daar moesten we weer met bagage door het water het strand op jumpen en daar sta je dan. Pikdonker (het was inmiddels 21.00 uur)en geen idee waar je heen moest. Een horsecar geregeld (op Gili Meno zijn geen auto's of scooters) en daar gingen we naar het adres waar we een huisje dachten te hebben gereserveerd. Inderdaad, de reservering was niet doorgekomen en na wat gesputter konden we 2 hutjes ergens anders krijgen. Het zag er niet al te fris uit, maar snel gaan slapen en de volgende dag zag het eiland er zo mooi uit dat we de reis een beetje konden vergeten.
We konden ergens anders een grote kamer huren, weliswaar niet aan de zee, maar wel schoon en groot. De 2 dagen die we hadden op Gili Meno waren fantastisch. Het is een eiland waar iedereen erg vriendelijk is en vooral zeer relaxed. Er wonen maar een paar honderd mensen en iedereen kent je al snel en maakt een praatje. We hebben de 1e dag wat rondgehangen bij het strand. Geen straf: de kinderen de hele dag in de water en wij wat lounchen in verschillende strandtentjes; heerlijk! De 2e dag hebben we een bootje geregeld en hebben toen gesnorkeld. Dat was echt fantastisch. Lars en ook Roos hebben ook gesnorkeld en we hebben hele mooie vissen en koraal gezien en als klap op de vuurpijl een hele grote schildpad zwemmend aan ons voorbij zien trekken. sAvonds verse vis eten aan een tafeltje in het zand naast de zee; wat wil je nog meer? Het enige minpuntje van het eiland is dat ze geen wijn hebben.
Dus hebben we maar eens het Bintang bier uitgeprobeerd. Al met al was het een te kort verblijf op een schitterend bounty eiland!
We zagen wel een beetje op tegen de terugreis, maar die is erg meegevallen. Met goede moed en een dubbele dosis primatour voor Lars en mij stapten we aan boord van het piratenschip. De zee was erg kalm en het was heerlijk op het dek in het zonnetje. Niemand werd zeeziek en we hebben ons prima vermaakt. Ook dolfijnen gezien! Om 13.00 uur vanmiddag kwamen we weer aan in Padang Bai en daar
werden we opgewacht door iemand van het hotel. Een klein stukje rijden en nu zitten we dus in een echte Lumbung en een heel klein dorpje zonder toeristen aan de zee. Morgen gaan we de omgeving verkennen en dan vertrekken we donderdag naar Lovina.
tot zover de berichten, later meer.........
Freja
