Vorige week werd ik nog wakker op 4800m met een laag ijs op mijn slaapzak, deze week in een verzengende hitte en vleermuizenschijt op mijn klamboe. Bolivia is een land van ultieme extremen die ik de afgelopen 2 weken heb mogen trotseren. Het waren tevens mijn laatste 2 weken in Zuid Amerika, want ik ben as. maandag alweer terug in Hup Holland Hup. Mijn laatste verhaal met bizarre avonturen en natuurlijk de terugblikken op een half jaar zonder boerenkool stampot.
Ik was geeindigd op zaterdag 17 mei, de dag dat het grote Gran Poder feest de stad sierde. Gedurende bijna 20 uur was er een lange optocht van verklede groepen uit het hele land. Samen met Nils en Olaf hadden we een plekje op de eerste rij langs de parade bemachtigd. En met onze gringo hoofden werden we regelmatig uit onze stoel getrokken om mee te mogen dansen. De uren en biertjes vlogen voorbij en de omaatjes naast ons waren helemaal gek op ons geworden, enorm gelachen!
´s Avonds zijn we met wat reisvrienden van Olaf en Nils wezen eten, om daarna ook écht met de carnavalsoptocht mee te lopen. Nils had vrienden gemaakt met wat lamme dansers uit een groep, waarna ik en Nils bewapend met hoed en speer mee mochten dansen. Dit tot grote hilariteit van de locals langs de kant; we waren de show van de avond. Maar het was nogal vermoeiend op 3600m en na 1 biertje... Helaas werd de sfeer later op de avond ietwat grimmig en braken er knokpartijtjes uit. Onze lokale vriend (50jr, formaat tonnetje en ladder zat) die beweerde karate te beoefen, zou ons beschermen tegen al het gespuis op straat. Maar bij het showen van zijn skills en een flinke valpartij, gingen we toch maar op zoek naar een veiliger onderkomen in het hostel.
De volgende dag ben ik met Olaf naar wat Inca ruines gereisd met een local bus. De ruines waren aardig om te zien, maar vooral de reis was op z´n Boliviaans boeiend: met 2 uur vertraging heen en op de terugweg in een klein Toyata busje met 22 inzittende en 2 jongens op het dak. Welkom in Bolivia.
Op maandag de 19de vertrok ik dan eindelijk voor mijn langgekoesterde wens: een meerdaagse hike door de bergen. Aangezien ik de enige was met dit verlangen, was het wat lastig om gezelschap te vinden. Maar ik zou uiteindelijk met Dori (Israel) en een frans koppel (Gabi en Marie) vertrekken vroeg in de ochtend. Aangezien het een zware tocht zou worden, was de aanblik van de gidsen wat vreemd. De verwachting was 2 stoere gasten met fleece jackets en andere hippe hiking gear. Niets was minder waar: 2 dikkige indianen vrouwtjes, traditioneel gekleed en een groot kleed om de nek als rugzak. Bij de eerste stappen tegen de heuvel op lagen mijn longen al op de grond, zij stampten zonder problemen verder...
Op de tweede dag na een avond van weinig slaap door intense kou van -20 en ademhalingsproblemen, deed ik de rits open van mijn tent en realiseerde ik me weer waarom ik dit zo graag wilde. De lama´s graasden voor mijn tent, de aanblik op het bergmeertje en de witte toppen van boven de 5500m lieten de vermoeidheid snel vergeten. Na wat coca thee, een goed ontbijtje en wat sullige grappen van de gidsen (vamos a la playa y las chicas), stond de zwaarste dag voor de boeg: bijna 8uur hiken en flinke beklimmingen met een top van 5050m. Gelukkig namen de ezels onze bagage mee, want het was echt loodzwaar. Op sommige stukken ging het 1 stap in 3 seconden, met een pauze om de 10 minuten. Ik zal de foto´s moeten laten zien om te verantwoorden waarom dit nou zou gaaf was.
Bij aankomst was het kampement aan de voet van de Huayani Potosi, 6088m hoog. Zelfs Gabi, die geen enkel probleem met de hoogte leek te hebben, leek wat vermoeid te zijn bij aankomst. Misschien lag het ook aan zijn belabberde Engels-Franse accent, maar het was een interessant gesprek:
G: How is the shit in your hostel?
M: My shit?
G: Yes, how is the shit there?
M: Well, my shit is fine, but why do you ask?
G: Because the shit in our hostel was too short, so that´s why I had cold feet during the night!
M: ...
G: You don´t understand?
M: No, because are you talking about “mierde”?
G: Noooo, I am talking about the shit!
Uiteindelijk met de hulp van zijn vriendin bleek hij het te hebben over de “sheets”... Genoeg shit om de avond erom te kunnen lachen. De zonsondergang die de witte toppen rood kleurden, zal ik niet snel vergeten.
Op dag 3 moest ik eerst ijskrabben en mijn lezen ontdooien. Gelukkig met alle kleding aan, had ik een goede nacht geslapen en had ik ook zowaar geen problemen meer met de hoogte. Samen met Gabi klommen we zelfs de gidsen eruit naar een maximale piek van 5100m hoogte. Saillant detail: dit is 300m hoger dan de Mont Blanc! Vanuit hier heb ik alsnog Laga Titicaca kunnen zien, die ik helaas van mijn to-do-list moest schrappen in verband met tijdgebrek.
Bij terugkomst in La Paz is er wat gefeest, gebierd, gepokerd en gelachen. Helaas heb ik daar ook mijn eerste Boliviaanse voedselvergiftiging moeten incasseren, 1,5 dag out of business. Gelukkig was ik op tijd hersteld voor een 5-daagse trip naar de jungle: Rurrenabaque. Samen met Olaf, Nils, Jeff en Izzy (beide Engeland) hebben we een bus met vleugels gepakt naar de rimboe. Vanuit het vliegtuigje was gaaf te zien hoe het landschap van La Paz naar de rimboe veranderde: van hoogvlaktes en witte pieken naar jungle op slechts 600m hoogte over een afstand van slechts 45 minuten vliegen.
Op dag 2 reden met een jeep naar de bootjes, waar we vergezeld van 2 andere Britten en een Deen onze tocht langs alligatoren, krokodillen, capyberas (grootste ratten ter wereld), roze dolfijnen, aapjes en nog meer vreemde vogels zouden inzetten. Onze lodge was een primitieve hut op palen langs de rivier, alwaar we sliepen onder klamboes en een vleermuis. Eén jongen trof er eentje aan ín zijn klamboe. De dagen waren besteedt aan tripjes over de rivier, anaconda´s zoeken in de pampas (Jeff vond er 2, hetgeen Izzy aan het huilen maakte), voetballen met locals en de liefhebber heeft gezwommen met de dolfijnen. Op de laatste dag gingen we piranha´s vissen en deze held ving natuurlijk een vette rode piranha. LEUK!
Bij terugkomst in Rurrenabaque bleek ons vliegtuig een dag later pas te vertrekken i.v.m. regenval. De landingsbaan was modder geworden: welcome in the jungle. Daarom was er de volgende dag tijd om aan het zwembad te liggen met uitzicht over de omgeving. Hier hebben we de stomste diersoort gevonden die je veelvuldig aantreft in Zuid Amerika: de in kuddes levende Isrealier. Een uitleg:
De Isrealische variant die louter in kuddes leeft en aan wordt getroffen in ZA, is schichtig als het gaat om contact met andere backpackers. Maar ze hebben desalniettemin een veelal luidruchtige levensstijl, geven niks om hun omgeving en gaan vaak tekeer tegen de locals met een Amerikaanse arrogantie. De reden voor dit gedrag wordt geweten aan een soort van post-militaire dienst depressie.
Vrijwel iedere backpacker heeft een (gruwelijke) hekel aan deze Israelische groepen, op de individuen nagelaten natuurlijk (zoals Dori)! Jammer.
Na een middagje chillen aan het zwembad en Israelisch geschreeuw, werd ik in de avond getroffen door de tweede Boliviaanse voedselvergiftiging. Helaas, want het beloofde een gezellige avond te worden met 4 Britten die we nog uit Sucre kenden. De volgende dag in het vliegtuigje en de vele turbulentie waren weinig plezierig. En na bijna 4 weken samen reizen met Olaf en Nils, is er toedeloki gezegd. Ik ben direct in mijn bed gekropen en na 17h coma weer wakker geworden op mijn laatste dag in La Paz. Ik voel me weer wat beter, doe rustig aan en ga zodadelijk nog even wat shoppen en eten met de Deense vriend. Morgenochtend vlieg ik via La Paz naar Lima, waar ik 40 minuten overstap tijd heb voor het vliegtuig naar Buenos Aires. Hier heb ik 12 uur de tijd voor power shopping en wat slaap, om dan via Santiago en Madrid tegen 11.30 in Amsterdam aan te komen.
Het afgelopen half jaar heb ik echt bizar veel mooie dingen meegemaakt. Ik ben super blij met het Spaans wat heb ik opgepikt, de discussies die ik heb gevoerd met alle locals over cultuurverschillen en politiek, de openheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid van de mensen, een naar volle tevredenheid afgeronde stage (ik krijg nog steeds positieve reacties uit Uruguay en mijn raport wordt (internationaal) gelezen) en alle prachtige plekken op dit content die ik heb bezocht. Het is lastig om een top 5 te maken, maar ik ga me er gewoon aan wagen:
1. Drie dagen hiken in de Condoriri bergketen met als absoluut hoogtepunt 5100m.
2. Negentig meter onder de grond in de zilvermijn van Potosi, niet mooi, maar gewoon indrukwekkend en adembenemend.
3. Een dag lang meereizen met dokter Soto langs 6 kleine dorpjes in de “middle of nowhere” in Uruguay om te zien hoe men leeft en te praten met de locals.
4. Als verrassing een weekend lang met Willemijn en vrienden bij de mooiste watervallen van de wereld: Iguazu.
5. Drie daagse jeeptour over de Salar de Uyuni en door bergen en woestijn, samen met 2 knotsgekke Utrechters en de rest.
Met een top 5 doe ik bijna te kort aan alle andere gave dingen. Vooral het mooie aan reizen is, dat je mensen ontmoet vanuit verschillende achtergronden en met uiteenlopende interesses: een 35jarige advocate uit Sao Paulo, een tomatenkweker uit New Zeeland, een biologe uit Canada, een Uruguayaanse gaucho met een kogel in zijn kaak, tot een 65jarige leraar uit Kentucky die zijn vrouw gewoon verliet voor het avontuur.
Dieptepunten waren toch echt de 2,5 dag ziekzijn toen ik Willemijn weer voor het eerst zag in Buenos Aires, 2 dagen van absolute “home-sickeness” in Montevideo en de 2 voedselvergiftigingen hier in Bolivia. Maar tot op heden heb ik gewoon geluk gehad met alles en ben ik niet 1 keer bestolen. Even afkloppen, want ik heb nog enkele dagen te gaan en een kritische overstap in Lima.
Allemaal enorm bedankt voor jullie mailtjes en reacties, het was altijd erg leuk om wat te lezen vanuit Nederland. Vooral tijdens de dieptepunten was dat lekker. Hopelijk hebben jullie genoten van mijn (veelal lange) verhalen. Ik zet een koud pils klaar voor jullie in Nederland, tot snel!
