Ik heb het overleefd! Een stage temidden van een medisch wereldje is wel handig. Alvaro, de chef van Evimed en van oudsher internist van beroep, had de diagnose gesteld op gastroentercolitis. Het heerste sowieso in Montevideo, net zo gewoon als een griepepidimietje in Nederland. Alleen dit komt o.a. van fout voedsel. Na een week van schijterij, buikkrampen en soms totale laveloosheid, ben ik nu weer topfit. Het voorgeschreven dieet kan in de ijskast (waar ik me koppig niet aan hield, bullshit!), alwaar de ijscos eruit kunnen ter consumptie. Want het is nog steeds poepie warm!
Ondanks de bacterie heb ik vorige week voor het eerst gebeachvolleybald. Niet bepaald mijn specialiteit, maar wel leuk. Ten minste, als het niveau geschikt is. De volgende keer ga ik niet weer met de semi-pro´s ballen, die soms ook meetrainen met enkele Uruguayaanse toppers (hoog niveau!) die ik afgelopen weekend heb zien spelen. Want er was een groot internationaal toernooi om de hoek, waar ik zondag een kijkje heb genomen. Relaxte sfeer, tussendoor even een boekje lezen en zonnestralen vangen op het strand, nog een wedstrijdje kijken en ouwehoeren met de mensen om me heen. De volgende keer moet ik de zonnebrandcreme niet vergeten, tot hilariteit van mijn collega´s de dag erop. Of ik mijn zonnebril nog een keer ging afzetten... “si si, fui un pocito stupido”. (ik was een beetje dom)
De stage opdracht verloopt volgens plan. Er zijn wat interessante gesprekken geweest her en der, wat me naast goede informatie ook een uitnodiging heeft opgeleverd. Mijn gekoesterde vooruitzichten gaan uitkomen: als de student variant van Lucky Luck ter paard de verlaten pampa´s te berijden van doktorspost naar dokterspost, en in de avond stoere verhalen vertellend in de saloon met de gaucho´s (cowboy boeren). Alleen dan met een 4x4 en samen met een collega, een stuk praktischer en gezelliger. Een doktor werkzaam in de regio Salto (waar Suarez vandaan komt) zou het erg leuk vinden om een Hollander zijn regio en werk te laten zien. We gaan een dagje met hem mee van patient naar patient om te ervaren hoe het is om met beperkte middelen en in de “middle of nowhere”, op jezelf aangewezen, te moeten opereren. Van blaren prikken tot traumagevallen....
En dat niet alleen. De rurale doktor heeft in veel gebieden ook de rol van autoriteit te vervullen, ook buiten zijn eigen medische boekje wel te verstaan. Als het gaat om politieke beslissingen of een bezoek van de president aan een dorp, overal wordt de doktor bijgehaald. Zijn mening weegt soms zwaarder dan die van de burgermeester. En zo werd mij een rits van leuke weetjes onder de neus gedrukt tijdens een bijgewoonde vergadering. Oja, en die president van Uruguay, Tabaré Vázquez, werkt nog steeds part-time als doktor in Montevideo. De chef kent hem goed, dus wie weet kan ik hem nog interviewen voor mijn onderzoek...
Het leven in Montevideo komt langzamerhand op gang. De mensen komen terug van hun vakanties, de straten vullen zich met chaos en panisch getoeter neemt de overhand op de zo bedeesde Uruguayanen. Althans zo ervaar ik het tot nu toe. De gemiddelde leeftijd ligt dan ook vrij hoog (geen genot voor het oog op de standen, hoewel de oudjes niet de Braziliaanse badmode over hebben genomen...!) en misschien zit er toch iets van kalmerende middelen in de maté.
Want denk je aan Uruguay, dan denk je aan 1930 en maté. Overal op straat lopen mannen en vrouwen met een thermosfles en een tot theemok gefrabiceerde kalebas. De kalebas is tot de nok toe afgeladen met thee (yerbas) en wordt om de haverklap bijgevuld met water uit de thermosfles. Door een rietje, met een filter om de losse ´yerbas´ niet op te zuigen´, zuigt men de thee op. De kalebas gaat zo de groep rond, het is een sociale happening. De thee smaakt bitter en schijnt gezond te zijn door de vele anti-oxidanten. Het is maar dat je het weet...
Gisteren was ik met 2 collega´s voetbal kijken in een kroegje. Nacional uit Montevideo heeft in de Copa de Libertadores (de Zuid-Amerikaanse championsleague) een stel indianen uit Peru verslagen (pak aan Koen en Sarvi!). Op 5 maart spelen ze thuis tegen het grote Flamengo uit Brazilie. Ik ben erbij! Na afloop een cafeetje met live jazz-muziek en prachtige verhalen aangehoord van mijn collega´s. Bijvoorbeeld over de keer dat een familielid met zijn thermosfles en maté werd aangehouden bij de Amerikaanse douane. Leg die stugge douaniers in je brakke Engels maar uit wat het verschil is tussen kokend water en yerbas, of een potentiele bom en wiet (waar de yerbas op lijken). Na een paar uur werd hij vrijgelaten, zonder zijn eerste levensbehoefte. Of de grap die ooit in een aflevering van de Simpons werd gemaakt, tot absolute hilariteit gebombardeerd door vele Uruguayanen: “Why would you call your country U ARE GAY!”. Het land heeft overigens geen eenduidige naam, maar was door de nationale held Artigas in 1811 tijdelijk benoemd als de (vrij vertaald) “Republiek gelegen aan de oostbank van de Uruguay”. Hierin is Uruguay de naam van een grote rivier tussen Argentinie en het “land met een indentiteitsprobleem”. Het land heet officieel nog steeds zo.
Ook zijn er Spaanse lessen opgepakt, maar deze eerste lesdag was geen succes. De 70jarige docent had zijn pensioen blijkbaar niet binnengehaald in New York, werkend voor de farmaceutische industrie (!!!!). De eentonigheid in zijn klaagzang over droge grammaticale purree, klaarblijkelijk vele malen herkauwd door zijn kunstgebid, uitte weinig werkplezier. Het stimuleerde bovenal niet de leergierigheid, laat staan de spraakbekwaamheid van de autistische Russin. Maar ik blijf hoop houden, volgende week maandagavond weer een leuke les Spaans!
Gracias para leerlo y que pases bien!
