Nederland zei ons vaarwel met een gezonde dosis koude regen. Op onze eerste foto van deze trip is Sanne zo terecht gekomen: in het donker op een koud station, in een vuilniszak die als regenjas dient, met graffiti op de achtergrond. Het kwam even zo uit. Gelukkig bleef de reis-'ellende' ons sindsdien verder bespaard.
Want Thailand verwelkomde ons met een warme glimlach. De vlucht was erg
ontspannen. In Bangkok wees de taxichauffeur ons af en toe op bezienswaardigheden ("Kijk, dit is het hoogste gebouw in
Bangkok!", "Kijk, die bus is versierd en de mensen erin opgedirkt omdat
de koning jarig is!".
Het hotel waar hij ons bracht is gewoonweg meesterlijk, ik heb er geen ander woord voor. Vlondertjes, een piano, heel
veel groen en grappige muurschilderingen. Een organische tuin op het dak, bij een groot dakterras. Alles is sowieso half-buiten, hier.
Heerlijk... als ik de Thai op straat zie ben ik jaloers
op dit klimaat; het leven speelt zich vooral buiten af. In Nederland zit je
toch vaak binnen. Zelfs al typende hier, "in" het hotel (achter een mooie
iMac, trouwens), waait er een windje langs m'n voeten en zie ik
eigenlijk alleen maar planten om me heen.
Er zijn veel indrukken geweest deze eerste dag/anderhalve dag. Ik kan bijna niet geloven dat ik hier ben. Er is zoveel dat me opvalt. Het eten is verrukkeluk. Kokosnoot met een rietje erin, het is zo anders dan kokosnoot/-sap bij ons. Je denkt dat je het wel kent, maar wat weet je nou over wat dan ook als je er nooit geweest bent? Conimex laat me niet lachen, zeg maar, dat gevoel. Hier is het, tja, vers. Papaya blijk ik ook erg lekker te vinden, dat verscheen vanmorgen bij het ontbijt.Het buikje houdt het gelukkig nog, al gaf het vanmiddag wel een keer de boodschap: hee man, vreemd eten krijg ik hier. Gelukkig bleef het bij deze vriendelijke mededeling, en ging het erna vrolijk verder met de gebruikelijke vertering.
Alles is hier spontaan geschapen, niet zo op voorhand gepland en georganiseerd zoals het in Nederland zou zijn gedaan. Het is wel een eye-opener tot nu toe, zo'n andere cultuur.
Thais komen gelukkig niet zo veel op je af. Ze zien je niet als een wandelend westers geldpotje. De interactie is in balans. Ik wil wel leren eerst een lach op m'n gezicht te toveren, en dan vriendelijk nee te zeggen. Ik ben denk ik te zeer geneigd een beetje nors en oogcontact mijdend nee te verkopen. (de Nederlandse horkerigheid?) Alleen in de buurt van de toeristengebieden, zoals bij de liggende Boedhha die we vandaag bezochten, is het wat 'trekkender'.
De communicatie gaat goed, ik probeer wat Thais erbij in te gooien en dat wordt zichtbaar gewaardeerd. De mensen openen zich ervan. Je moet je er wel even overheen zetten, want je spreekt het gek uit enje weet dat ook :)
Enige ding waar ik tot nu toe spijt van heb is dat ik geen portable
geluidsrecorder heb meegenomen. Bij de Buddha gooiden de mensen (wij
ook) in 100 gongende ronde potten die achter elkaar stonden een cent voor geluk. Dat masale getingel, in die grote galmende ruimte... te gek.
Morgen zijn we nog hier in Bangkok, dan 's avonds op de nachttrein naar Chiang Mai. Dat wordt wat, hopelijk kan ik slapen en zit ik niet de hele nacht gebiologeerd naar buiten te turen/dromen :) Daar schijnt het frisser te zijn en minder hectisch. Al valt het me hier reuze mee voor zo'n grote stad. Het is vooral dat er veel mensen zijn, maar niemand is gestressd of doet moeilijk. De Thai zijn vooral gewoonweg relaxt.
Over 5 minuten staat een massage op het programma (al typende zie ik hier naast de computers de kussens al liggen) en daarna heerlijk Thais eten.... niemand hoeft medelijden met ons te hebben ;p
