Maandag 13 juni was een wat emotionele dag. Na 2 maanden intensief
te hebben geleefd in de kleine, afgelegen gemeenschap Biassini was het toch
even slikken om afscheid te nemen van onze dagelijkse bezoekers (de kids), onze
volleybalhelden (de pubers) en alle andere inwoners. Het afscheid nemen was in
werkelijkheid al in gang gezet in de week van 30 mei tot en met 3 juni toen we
de laatste workshops hebben gedaan op alle scholen. Een terugblik.
Op vrijdag 3 juni was de allerlaatste workshop op de
scholen. Samen met de kids hadden we een recept gekozen uit de bibliotheek van
het spel Saludame. Samen met de ouders die we hadden uitgenodigd gingen we dit
klaarmaken. Ook presenteerden de kinderen aan hun ouders naadloos wat ze hadden
geleerd over gezonde voeding.
Onze mooiste herinnering houden we over aan de school Paso
Potrero. De kids hebben er niet alleen veel geleerd over de XO en het thema,
maar hebben zich ook ontpopt van schichtige wezentjes tot spontane babbelaars.
En dat dankzij de lerares, die het Saludame programma op haar eigen manier
perfect heeft eigen gemaakt en zonder twijfel door zal zetten. De handgemaakte
boekjes die ze voor ons hadden gemaakt gaan we inlijsten, met teksten en
tekeningen waarvan we kippenvel kregen.
De 2 weekenden die daarop volgden stonden in het teken van
volleybal. In het eerste weekend zijn we met een fiatje uno richting 2
onontdekte provincies gekacheld: Rivera en Tacuarembo. Een mooie 3-2 winst en
na een goed avondje stappen reden we zondagochtend terug voor het grote
volleybal toernooi Salto Rural tussen de 2 puber gangs van Biassini en Itapebi.
Het hele dorp Biassini had zich warmgestoomd voor deze
kraker. De dorpscommissie verkocht cola en hotdogs. En ze hadden muziek geregeld.
We hadden gedurende 8 weken in beide dorpen de lokale jeugd de basics geleerd.
En in dit partijtje volleybal konden ze een beker en een reisje naar Paso de
los Toros (Tacuarembo) winnen. Daar zouden ze een wedstrijd gaan spelen en Mark
zien spelen in de Super Liga, het hoogste niveau in Uruguay. Een hele bijzonder
trip voor pubers die een referentiekader hebben van 100km2 eenheidsworst:
pampas, koeien en een handje vol buren.
Onze trainingen hadden duidelijk aangeslagen. Wat een
enthousiasme en zowaar waren er hele rallies. Hoewel Itapebi met 3-1 de beker
won, ging Biassini er met de reis vandoor dankzij ondermeer de overgave van de hele groep
om altijd aanwezig te zijn. De week erop (zaterdag 11 juni) reed er een
mini-bus voor om ze 400km verderop te laten genieten van een andere omgeving.
Ondanks het verlies tegen de lokale jeugd en hun favoriete team in de Super
Liga (het team van Mark), was het een dag voor ze om nooit meer te vergeten.
Op woensdag 8 juni was er de interland Uruguay – Nederland,
in onze achtertuin! De voorpret was bijna beter dan de wedstrijd. Twee dagen
spandoeken knutselen, tientallen smsjes over en weer en de training even
bijgewoond om door Dirk begroet te worden (van achter het glas...). En we zijn
op tv gekomen, om de commentatoren in twijfel te brengen wat nou “Hoogenboom
brult voor oranje” betekent. Ze hadden blijkbaar iemand om advies gevraagd.
Want in de volgende shot konden ze de vertaling geven aan alle 3.3 miljoen
Uruguayanen die keken. En onze Uruguayaanse vrienden belden en smsten met
teksten als: wegwezen met je spandoeken in ons stadion!
Na afloop waren de Uruguayanen vervuld van geluk om gewonnen
te hebben van het grote oranje. In de Nederlandse media lazen we dezelfde
trots: gelijkspel tegen de nummer 4 van de wereld. ’T is maar net hoe je het
wilt zien...
Maandag 13 juni kwam de hele groep kids en pubers langs bij ons huisje. In
de ochtend kwam de aanvoerder van het volleybal team al langs, want hij kon niet op het afscheidsfeest
komen. Met een elektrisch kaarsje met wietbladeren en een handgeschreven
papiertje had ook hij het ook moeilijk om ons een goede reis te wensen. De rest
van de groep bracht cola, taart van moeders, chips en koekjes mee. Afgezien
daarvan brachten ze als kado mee een poster van de Uruguayaanse voetbalselectie
en een Uruguayaanse vlag, van de muur geplukt van hun eigen slaapkamer. De
kleinste kids in het dorp hielden het bij goede one-liners: “Ik ga met jullie
mee naar Nederland. Ik moet alleen nog even toestemming vragen aan mijn mama.”
Met nog een kleine 2 weken is het aftellen geblazen. De mobiel
en ns abonnementen zijn al afgesloten en de eerste sollicatie staat al gepland,
net als de eerste visites. We zijn al iets te veel met de kop in de polder,
hoewel er nog veel te veel spannende dingen gebeuren hier... We gaan het missen
hier, maar kijken er ook naar uit daarzo.
Tot snel.
