Brulboom in Uruguay

De laatste vlucht van Sao Paulo naar Montevideo was een spannende. In een bus met vleugels vol Brazilianen zat Digna met haar oranje pet op. Nederland speelde namelijk tegen Brazilie in de kwart finale. En vlak voor de landing waren het de Brazilianen die na een korte mededeling van de piloot een samba feestje konden vieren. 1-0 voor de kanaries en wij balen als een stekker.

Vol ongeduld stonden we kort daarna in de rij voor de douane. Iedereen keek op zijn horloge, balend van de lange rij en op zoek naar een televisie. Sommige Brazilianen konden de wedstrijd op hun mobiel volgen. Wij niet. Na een snelle stempel van de douaniere haastten we ons naar de bagage band. Que bueno, onze tassen waren als eerste! Helaas was Digna’s tas opengemaakt en was ze 1 schoen kwijt. Maar er stond meer op het spel: Nederland was al begonnen met de 2^de helft.

Alle bagage moest door een scanner, vlak voor de deuren naar de aankomsthal. En toen was er geschreeuw vanuit een verhoorkamer van de douane. Er was zojuist 1-1 gescoord en ook wij schreeuwden het uit. Omstanders spraken van geluk voor ‘Naranja Mecanica’. We renden door de deuren naar buiten en werden door Elisa opgewacht. Een snelle kus, want ook zij begreep ons. We moesten een televisie vinden. Oski, onze huisgenoot, was door het vliegveld aan het rennen op zoek naar een televisie. Maar er was er geen een te bekennen.

Zonder een fatsoenlijke ontmoeting sprongen we in Oski’s veel te kleine auto. Tassen op schoot en tot het plafond aan toe scheurden we van de parkeerplaats. De radio aan en prompt het intense geratel van de commentator. En al snel een schreeuw zoals ze dat alleeen in Latijns Amerika kunnen: GOOOOOOOOOL! We begrepen niet hoe Dwerg Snijder met zijn hoofd heeft kunnen scoren, maar alle omstanders begrepen dat Holland in Montevideo was aangekomen. De laatste 10 minuten hebben we op de televisie afdeling van een groot warenhuis gekeken, tot groot genoegen van het personeel en alle klanten. Op de 30 televisies schitterden onze jongens. Wat een prachtige aankomst.

Ons mini-oranje feestje werd die avond zwaar overtroffen door de bizarre wedstrijd die Uruguay speelde. In ons nieuwe huisje hebben we met 6 andere Uruguayanen de wedstrijd gekeken. Na het goede keepwerk van vriend Louis in de 120^ste minuut waren ze voor het eerst stil. De reactie na de penalty op de lat laat zich raden. We hebben samen met tienduizenden Urguayanen nog even het feest op de straten gevierd. Een spontaan volksfeest was losgebarsten, met toeterende auto’s, fanatiek schreeuwende bejaarden en overal de lichte kleur ‘celeste’. Na een uur vielen we om van vermoeidheid en hebben we heerlijk gedroomd over de 3-0 overwinning in de halve finale op onze nieuwe vrienden.