The Kurdistan Adventure How it began, what went down and the aftermath

Het is maandagmiddag en we zitten met een van de Arabische studenten zijn scenario te bespreken. Tijdens het gesprek gaat hij opeens staan maar blijft gewoon doorpraten. Als hij zijn verhaal heeft afgemaakt verontschuldigt hij zich voor het feit dat hij opstond. Het blijkt dat hij een kogel in zijn been heeft. Er valt een stilte in het lokaal, maar uiteindelijk wordt toch de vraag gesteld. Hoe is het gekomen? Hij begint te vertellen, zijn toon schiet van luchtig en lacherig naar serieus. Tranen glinsterend op de loer, in elkaar gedoken. Hij vertelt hoe hij voor het eerst op een filmset aan het werk was met een Koerdisch-Nederlandse regisseur. De opname waarmee ze bezig waren werd afgesloten met een “cut” en meteen daarop werd de set aangevallen door terroristen. Toen iedereen probeerde te vluchten werd er in het rond geschoten. Ahmed werd met een geweer op zijn hoofd geslagen en raakte buiten bewustzijn. Toen hij bijkwam zat hij in een auto met een aantal andere crewleden, zijn been bloedend. Zonder het door te hebben was hij door een kogel geraakt. Na een poosje werden ze de auto uitgewerkt en begon het martelen. Ze moesten vertellen voor wie ze werkten en werden een uur lang geslagen en geschopt. Op een moment kwam de grote baas van de groep een kijkje nemen. Hij stelde ze grappend voor om eens een romantische film te maken over de terroristen en het Amerikaanse leger. Ahmed lacht wat zenuwachtig en steekt nog een sigaret op. Hij zegt dat hij alles meemaakte, maar zich niet realiseerde wat er allemaal gaande was. Met zijn vieren luisteren we ademloos naar hoe hij verder vertelt. Uiteindelijk werden ze weer meegenomen naar een andere locatie waar ze knielend met hun gezicht naar een muur moesten gaan zitten. Hij beschrijft hoe hij het geluid van de geweren hoorde die werden klaargemaakt om te schieten. Hoe hij andere crewleden om vergiffenis hoorde vragen bij God. Hoe ze zich allemaal opmaakten om te sterven. Een rilling gaat over mijn rug. Na een lange tijd wachten durfden ze achterom te kijken om te zien dat de terroristen waren verdwenen. Hij is even stil. En zegt dan lachend: “Maar ik hou van die kogel. Het herinnert me aan mijn eerste werk in film!”