Hij lijkt wel een Egyptenaar die je aantreft bij de pyramiden van Cheops: een centimeters dik, wit verband zit als een tulband om zijn hoofd gebonden. De rasta's die er onderuit bungelen en de rode, scherp begrensde vlek op de linker kant verraden zijn vermomming. Hij is niet alleen gekomen: in zijn voetspoor volgen vermoedelijk zijn broer (eveneens met verband, zij het om de rechter pols), moeder dan wel oudere zus en grootmoeder. Rimpels worden in zijn voorhoofd getrokken en de bovenlip is omhoog gekruld, ik neem aan van de pijn. Ook op zijn linker onderarm loopt een opgedroogd spoor van bloed, dat door de stolling ervan een schutkleur heeft gekregen op de inktzwarte huid.
Zeer beniewd naar wat er zich onder het verband bevindt stap ik op de man af en krijg een briefje in mijn handen gedrukt dat is geschreven in keurig Nederlands door een waarschijnlijk nog keurigere zuster uit een gezondheidspost in het binnenland met een - zo stel ik me voor - maagdelijk wit uniform aan en een rood kruis op het hoofd. Een bereidwillige verpleegster helpt me vertalen. De man en zijn vriend waren bezig met het zoeken naar goud en toen is hij in zijn gezicht geraakt door een op hol geslagen tuinslag. Een tuinslang inderdaad. Ja, zijn vriend ook. Wanneer? Gisteravond rond 10 uur. Ik kijk op mijn horloge en zie dat de wijzers nagenoeg dezelfde tijd aangeven. Het gezelschap heeft er een etmaal over gedaan de hoofdstad te bereiken.
Tijdens het verwijderen van het verband, wordt de schade bij iedere afwikkeling duidelijker zichtbaar. Terwijl de huid genaderd wordt, wordt de rode vlek niet alleen steeds groter, maar ook helderder en kleveriger. Als ik uiteindelijk alles heb afgepeld, resten nog 5 a 6 grote gazen die als gigantische rode postzegels over elkaar heen zijn gelegd. Als ik met mijn rechterhand de meest linker optil, volgt de rest vanzelf. Het resultaat dat eronder verschijnt is onverwacht huiveringwekkend.
Vanaf enkele centimeters naast de linker mondhoek loopt een gapende snijverwonding voor het linker oor langs omhoog het oerwoud van zwarte rasta's in, alwaar het door de densideit ervan aan het oog wordt onttrokken, maar waar toch de stolsels en het druppelende verse bloed het spoor prijsgeven. Met een gehandschoende (!) vinger vervolg ik de wond door de druipende dropveters en als ik het bovenste punt van zijn hoofd bereik, zoekt de snee zijn weg richting de opperhuid en is het eindpunt/beginpunt bereikt. De man heeft contact gehad met een zeer bijzonder soort tuinslang die een dergelijke verwonding kan veroorzaken en waarvan ik het bestaan niet ken. Op mijn suggestie of er misschien ook een kapmes in de buurt was wordt met zeer slecht gespeelde verbazing gereageerd. Hij is een legale goudzoeker, heeft nooit wat met criminelen te maken gehad. Zijn gezin is voor wie hij werkt.
Een gram goud gaat in Suriname voor ongeveer $20. In de regio waar gedolven wordt is de koorts hoog en de concurrentie letterlijk moordend. In het blijkbaar ooit idyllische oerwoud heeft de mineralenvondst geleid tot een lelijke transformatie en maken Braziliaanse bende's met machette's en AK-47's de dienst uit. Het goud wordt geruild voor zuivere cocaine, in de gewichtsverhouding 5:1, wat sneller is te transporteren en sneller is te verhandelen op de begeerlijke markt. Alles is geoorloofd in dit wetteloze Wilde Westen en het waarschijnlijk nog milde resultaat ervan ligt voor me zwetend te kermen van de pijn.
Omdat er teveel tijd is vertreken om de wond te hechten wordt de plastisch chirug gebeld. In afwachting op zijn/haar komst, begin ik alvast met de voorbereidingen. Met jodium dep ik de wond, die zeker 35 cm lang is en die op de wang zo diep is dat de huid als een Rode Zee uit elkaar is geweken. Vervolgens neem ik de schaar ter hand en worden de stinkende rasta's gewiekt. Tot slot pak ik een scheermes en scheer ik een gebied ter grootte van een aubergine kaal, de wond als een middenlijn erdoorheen laten lopend. Terwijl ik bezig ben met scheren, pak ik zo af en toe een nog druipende, afgeknipte rasta tussen mijn vingers en wring er de druppels bloed uit. Ook de man is inmiddels in zijn eigen gedachten verzonken en met de ogen gesloten praaten hij voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder: "Mi Golden Boy. Mi breek them mars!"
