We lijken hier in Maleisië wat van onze aantrekkingskracht verloren te hebben. We zijn hier nu al dagen en er was slechts één groepje schoolkinderen dat ons wilde interviewen. Dat was op Java wel anders. Daar gaan schoolkinderen speciaal naar de grote bezienswaardigheden om hun Engels te oefenen door middel van vraaggesprekjes met toeristen. Het onderwerp hiervan is bijvoorbeeld de redenen van je bezoek, drugsgebruik en zelfs ziekenhuisopname. Het nut ervan lijkt niet altijd even duidelijk, maar misschien dat een latere klassikale analyse van de smartphone opnames toch nog voor een redelijke interpretatie kan zorgen. Naast deze weloverwogen en beleefde aandacht word je ook op straat continue aangesproken. Zo heb je de volhardende fietstaxi's die je in Jogja altijd naar de Jalan Malioboro willen rijden, zelfs als je net uit die richting aan komt lopen. Ook is er een niet aflatende barrage van twee vragen: 'Hello, where are you going', of 'where do you come from'? Het beste antwoord op al deze aandacht is een schouderophalend Jalan-Jalan, wat zo veel wil zeggen als een ommetje maken en de meeste oppervlakkige aandacht op goedbegrepen manier pareert. In Surabaya echter wordt er meestal geen vraag gesteld en word je soms om de paar meter toegeschreeuwd met een Hey Mister, waar je in het begin nog met een handgebaar op antwoord, maar je na een tijdje, zeker als het gelach wat er op volgt wat te bedenkelijk klinkt, alleen nog maar een hoofdknikje voor over hebt. En wanneer buurtkinderen hun enthousiasme kanaliseren in een luid geschreeuwd Bule Bule!, of als je bij het oversteken hetzelfde hoort ondersteund door een twintigtal extra gas gevende brommertjes, dan zit er niets anders op dan het gewoon maar te ondergaan en dan waardeer je de relatieve rust in Maleisië des te meer.
